Ο ΦΥΛΑΚΑΣ ΤΩΝ ΧΑΜΕΝΩΝ ΥΠΟΘΕΣΕΩΝ

Ένα βιβλίο του Δανού Jussi Adler-Olsen

Στην παράδοση των σκανδιναβικών αστυνομικών ιστοριών έρχεται να προστεθεί και ο φύλακας των χαμένων υποθέσεων.

Με ήρωα έναν προβληματικό αστυνομικό ο οποίος έχει συνθλιβεί συναισθηματικά από το θάνατο των συνεργατών του και παραμένει ανίατος.

Με τους νυν συνεργάτες του να θέλουν να τον ξεφορτωθούν χρίζοντας τον διευθυντή ενός τμήματος διερεύνησης κατεψυγμένων υποθέσεων, ξεχασμένων από καιρό και εξοστρακίζοντας τον στα έγκατα της γης.

Γλείφοντας τις πληγές του και καπνίζοντας αρειμανίως, απολαμβάνει αρχικά την απομόνωση του αλλά πολύ σύντομα, στη δανέζικη αποστειρωμένη κοινωνία εισβάλλει η μορφή του Άραβα μετανάστη-καθαριστή που μετατρέπεται σε έναν ικανό, όπως αποδεικνύεται, βοηθό του. Δεν μπορώ να πω ότι με έπεισε ο βοηθός αυτός με την ευκολία που εισχώρησε στο άντρο της αστυνομίας και τα οφίτσια που κατέλαβε εξαιρετικά εύκολα και γρήγορα. Τέλος πάντων, ας το παραβλέψουμε χάριν της πλοκής.

Με θύμα μία εξαφανισμένη πολιτικό, φέρελπι και ικανή, που όλοι θεωρούν νεκρή.

Η πλοκή είναι ενδιαφέρουσα και παραμένει μέχρι το τέλος παρά την αποκάλυψη του απαγωγέα μετά από τα μισά του βιβλίου. Από την άλλη όμως είναι μια πλοκή θλιβερή που δημιουργεί ένα ζοφερό και κλειστοφοβικό συναίσθημα κάθε άλλο παρά ευχάριστο. Δυστυχισμένες και κατεστραμένες προσωπικότητες με απωθημένα και μυστικά, με τραυματικό παρελθόν και ανεκπλήρωτα όνειρα. Όλοι οι ήρωες του βιβλίου είναι προβληματικοί, από τον αστυνομικό και το βοηθό του μέχρι τον απαγωγέα και το σόι του.

Και μέσα σε όλα αυτά έχουμε και την πρώην γυναίκα του ήρωα μας που τον παίρνει κάθε τρεις και λίγο τηλέφωνο και του κάνει τα νεύρα κορδέλες. Και αυτός αντί να τη συχτιρίσει, να της ρίξει και ένα βρίσιμο και να αλλάξει αριθμό τηλεφώνου, έτσι ώστε να ησυχάσουμε και εμείς οι αναγνώστες, την έχει και τη λιβανίζει σε όοοολο το βιβλίο, που έτσι σου΄ ρχεται να μπεις μέσα να την αρχίσεις στις μπάτσες και αυτήν και αυτόν τον χαζοβιόλη.

ΕΝΑΣ ΣΚΑΝΤΖΟΧΟΙΡΟΣ ΧΩΡΙΣ ΑΓΚΑΘΙΑ

 Η κομψότητα του σκαντζόχοιρου
της Muriel Barbery

    Υπερεκτιμημένο βιβλίο που συστήνεται ως ένα εξαιρετικό λογοτέχνημα αλλά στην πραγματικότητα το κλείνεις με απογοήτευση. Μεγάλη απογοήτευση.
Από τις πρώτες σελίδες και μέχρι τα μισά κινδύνεψα να το παρατήσω.
Εάν ήθελα να εντρυφήσω σε φιλοσοφία θα έδινα πανελλήνιες για το αντίστοιχο τμήμα. Και δεν είναι ότι δεν έχω διαβάσει βιβλία που μέσα από τις σελίδες τους ξεπροβάλλει και η φιλοσοφία, είναι που δεν έχω όρεξη να μου κάνουν μάθημα φιλοσοφίας. Διότι περί μαθήματος επρόκειτο και μάλιστα άκρως κουραστικού.

Πέρα από τον διδακτισμό που απέπνεε όλο το βιβλίο, εκνευρίστηκα απίστευτα και με τις 2 ηρωίδες. Δεν ένοιωσα καμία συμπάθεια ή ενδιαφέρον γι΄ αυτές. Βιαζόμουν να τελειώσω τις ιστορίες τους για να ησυχάσω. Σπάνια σε βιβλίο έχω συναντήσει τόσο σνομπ ηρωίδες. Απροκάλυπτα σνομπ και για το λόγο αυτό τόσο αντιπαθείς.

Βολεμένες στις ζωούλες τους, η μία θυρωρός σε πολυτελές συγκρότημα κατοικιών και η άλλη μοσχαναθρεμμένο πλουσιόπαιδο-κάτοικος του συγκροτήματος. Και οι 2 υψηλού IQ το οποίο όμως τις τροφοδοτεί με υπεροψία και απέχθεια για τους υπόλοιπους κατοίκους, ίσως και όλου του πλανήτη. Και εαν μεν η δεύτερη έχει το ελαφρυντικό της ηλικίας (βρίσκεται στην προεφηβεία), η άλλη δεν έχει κανένα απολύτως. Έφτασε στα 54, χοντρή και δυσκίνητη, να ζει με μία εξίσου χοντρή γάτα, έχοντας κάνει το απολύτως μηδέν στη ζωή της. Παριστάνει τη θυρωρό, μη έχοντας προσπαθήσει προφανώς να κάνει κάτι άλλο λόγω καθαρής τεμπελιάς, υπονοώντας σε όλο το βιβλίο ότι θα πρέπει να της χρωστάμε και χάρη που δουλεύει ως θυρωρός αυτών των πλούσιων βδελυρών πλασμάτων.

Η μικρή πάλι, σέρνει ήδη πολλά προβλήματα, κάποια από τα οποία όμως δικαιολογούνται από το νεαρόν της ηλικίας. Υπερφίαλη, τρέφει αυτοκαταστροφικές τάσεις και νομίζει ότι είναι απολύτως ξεχωριστή λόγω εξυπνάδας. Πείτε μου κάτι καινούργιο για τους εφήβους!

Το κοινό χαρακτηριστικό και των 2 αυτών υπερ-έξυπνων ανθρώπων είναι το διάβασμα. Ωραία! Και τι με αυτό; Υπάρχουν γύρω μας εκατοντάδες χιλιάδες έξυπνοι άνθρωποι που διαβάζουν. Τι πρέπει να κάνω εγώ ως αναγνώστης για αυτό; Μπράβο τους που διαβάζουν. Δυστυχώς δε φτάνει για να γίνουν βιβλίο. Το δε πιο εξωφρενικό από όλα ήταν που η θυρωρίνα έκρυβε ότι διάβαζε διότι ποιος θα τολμούσε να πιστέψει ότι μια θυρωρός διαβάζει...

Προς το τέλος, το κλίμα μεταστράφηκε και πήγε στο μελόδραμα με πινελιές αισιοδοξίας για όσους μένουν, για την αγάπη που ξεπροβάλλει από παντού και ενώνει τα πάντα κλπ κλπ γνωστά κλισέ με νότες δακρυβρεξίας.

Δεν κατάλαβα τι ήθελε να δείξει η συγγραφέας και δεν κατάλαβα γιατί αυτό το βιβλίο έσπασε ταμεία.
Δεν φτάνει στη ζωή να διαβάζεις μόνο Τολστόι. Δυστυχώς!

Ο ΧΕΙΜΑΡΡΟΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ

ένα βιβλίο των Hans Rosenfeldt, Michael Hjorth

Αν και αντιπαθής ο ήρωας των βιβλίων του δίδυμου των συγγραφέων, ο ψυχολόγος Σεμπάστιαν Μπέργκμαν, συγχωρείται διότι πλαισιώνεται τόσο ωραία από ένα σωρό άλλους ενδιαφέροντες χαρακτήρες, που στο τέλος, σου είναι σχεδόν αδιάφορη η συμπεριφορά του.
Η πλοκή είναι πολύ ενδιαφέρουσα και με ελάχιστο αίμα. Λείπουν οι μακάβριες περιγραφές και οι ανατριχιαστικές συμπεριφορές που τώρα τελευταία διανθούν όλο και περισσότερο τα βιβλία του είδους. Οι συγγραφείς στηρίζονται περισσότερο στο έμψυχο δυναμικό, παρατηρώντας τις κινήσεις τους και εισχωρώντας στις σκέψεις και τη ζωή τους, με αποτέλεσμα ο αναγνώστης να ξεφεύγει από τη μονάδα και να απασχολείται με το σύνολο.
Η αρχή είναι αρκετά εντυπωσιακή και καθώς η ιστορία προχωρά αναρωτιέσαι πώς θα σχετιστούν όλα αυτά τα φαινομενικά ασύνδετα ευρήματα. Ακροθιγώς, οι συγγραφείς αναφέρονται στην καθημερινότητα της Σουηδίας που έχει πλέον να κάνει με τους μετανάστες της και τα προβλήματα τους, σε μια χώρα - γη της επαγγελίας, απομυθοποιώντας αρκετά από όσα φανταζόμαστε για τις προηγμένες κοινωνίες αυτού του είδους.
Περνώντας το μισό και πλέον του βιβλίου, ο αναγνώστης σαν και μένα αναρωτιέται πού θα οδηγήσουν όλα αυτά που έχει διαβάσει και πώς θα καταλήξουν να συνδεθούν. Ίσως εδώ θα μπορούσαν τα πράγματα να είναι λίγο καλύτερα, γιατί καθώς το βιβλίο τελείωνε, είχα την αίσθηση ενός τεράστιου patchwork υφάσματος που ράβονται άρον άρον τα τελευταία κομμάτια που θα κλείσουν τις τρύπες.
Σαν αποτέλεσμα κρίνεται ικανοποιητικό. Αν και ο ψυχολόγος δεν έχει μεγάλη συνεισφορά στην ιστορία αυτή καθ΄εαυτή, έχει σημαντικό αντίβαρο στη σκιαγράφηση της ατμόσφαιρας που διαμορφώνεται στο Εγκληματολογικό τμήμα της αστυνομίας η οποία αναλαμβάνει να διαλευκάνει τα γεγονότα.
Δεν είναι ο Μπέργκμαν και η ομάδα του, όπως αρέσκεται να γράφει το οπισθόφυλλο, αλλά ο Τόρκελ και η ομάδα του στην οποία μπαινοβγαίνει ο Μπέργκμαν ιδιοτελώς. Τα ανοιχτά θέματα της σειράς με ήρωα τον Μπέργκμαν είναι τα δικά του προβλήματα που έχουν να κάνουν με έναν προβληματικό, ασταθή και ανικανοποίητο χαρακτήρα. Οι συγγραφείς χρησιμοποιούν τη δίψα του για εγγύτητα με την κόρη του για να τον κάνουν ίσως πιο ανθρώπινο και πιο συνεργάσιμο.
Το βιβλίο συνδυάζει πολλές αρετές που συγχωρούν τις αδυναμίες του. Με ελεγχόμενο αίμα και τρόμο, ασχολείται πολύ με τους ανθρώπους, τις σκέψεις και τα συναισθήματα τους. Ανεκπλήρωτα όνειρα, φόβοι, χαμηλή αυτοεκτίμηση, είναι μόνο μερικά από όσα ξεπροβάλλουν από τις γραμμές, παράλληλα με όσα ξεπροβάλλουν από το χώμα και ζητούν πιεστικά απαντήσεις.

Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ

Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ

ένα βιβλίο της Marta Rivera de la Cruz

Αφιερωμένο εξαιρετικά σε όλους τους δειλούς και αθόρυβους ανθρώπους που αν και εθισμένοι στην απομόνωση τους, επιθυμούν διακαώς να σπάσουν το κουκούλι τους και να μεταμορφωθούν σε χρυσαλλίδες πετώντας προς το φως. Επιθυμούν διακαώς ένα χέρι που θα τους ξεριζώσει από τη ρουτίνα τους και θα τους κρατήσει σφιχτά, στην πορεία τους προς ένα μέλλον διαφορετικό.

Ο άτολμος μεσήλικας ήρωας επαναπαύεται στις δάφνες που έδρεψε εκδίδοντας σε νεαρή ηλικία ένα βιβλίο που έμελλε να γίνει κλασσικό. Περιχαρακωμένος σε μια ρουτινιάρικη καθημερινότητα, πηγαινοέρχεται από τη δουλειά του στο σπίτι, παρεμβάλλοντας ένα σωρό, καλά κρατούσες, συνήθειες. Καμία παρέκκλιση, λιγοστά όνειρα. Εμμένει στην επιλογή της ησυχίας του, της καμίας αλλαγής στη ζωή του και θεωρεί ενόχληση ό,τι ξεφεύγει από το πλαίσιο των συνηθειών ετών. Κρυφοκοιτάζει σαν κλέφτης τη ζωή της συναδέλφου του και οικτίρει τον εαυτό του που δεν είναι Άλλος, εκείνος που θα μπορούσε να την αρπάξει και να την κάνει δική του, δικαιωματικά λόγω εμφάνισης και χαρακτήρα!

Η μετρημένη ζωή του ήρωα έρχεται τα πάνω κάτω όταν, από ένα καπρίτσιο της μοίρας, ο νοικάρης που ποτέ δεν θέλησε να γνωρίσει, αποδημεί αιφνιδίως εις Κύριον. Βυθισμένος στην απελπισία όλων αυτών των ενοχλητικών που πρέπει να κάνει για να αδειάσει το διαμέρισμα, στέκεται τυχερός γιατί η κρυφή αγαπημένη τού προσφέρεται σαν λουκούμι στο πιάτο. Γίνεται συνοδοιπόρος του στην αναζήτηση της μοιραίας ιστορίας του νοικάρη, μέσα από το ξεδιάλεγμα του σωρού των μικροπραγμάτων που άφησε στο διαμέρισμα. Παράλληλα ξετυλίγεται και μια δεύτερη ιστορία, αυτή του νοικάρη, γοητευτική και πονεμένη όπως είθισται να είναι όλοι οι μονόπλευροι και ανεκπλήρωτοι έρωτες.

Το βιβλίο κυλάει τόσο όμορφα που δεν θέλεις να το αφήσεις από τα χέρια σου. Δεν το διαβάζεις πεινασμένα, όπως ένα βιβλίο που αγωνιάς για την πλοκή του, την τύχη των ηρώων ή το ποιος είναι τελικά ο δολοφόνος. Το διαβάζεις με απόλαυση, περπατώντας πλάι πλάι με τους ήρωες σε κάθε τόπο που βρίσκονται και ό,τι και να κάνουν. Σαν να περιέλαβε και σένα μέσα η συγγραφέας. Ένα βιβλίο τρυφερό και αισιόδοξο. Που δίνει αξία σε μικροπράγματα αποκαλύπτοντας την ιστορία τους και αναδεικνύει συναισθήματα που έρχονται αβίαστα στην επιφάνεια χωρίς να υπολογίζουν κοινωνικά στερεότυπα.

Άψογη η επιμέλεια και η μετάφραση. Πολύ όμορφο το εξώφυλλο.
Συστήνεται ανεπιφύλακτα σε νεόκοπες wannabe λογοτέχνες εγχώριας εκκόλαψης και εκδοτικούς οίκους που ειδικεύονται σε πανομοιότυπα βλακώδη εξώφυλλα.

Η Χαριποτερού σε νέες πετυχημένες περιπέτειες!

          ΕΝΑΣ  ΞΑΦΝΙΚΟΣ  ΘΑΝΑΤΟΣ

Ο δικός μου κανόνας λέει ότι δεν διαβάζω κριτικές και δεν ακούω εκτενή σχόλια όταν πρόκειται να ασχοληθώ με ένα βιβλίο. Είχε πάρει το αυτί μου ότι το καινούργιο βιβλίο της JKR δεν είχε καμία σχέση με μικρούς μάγους και σκόπευα κάποια στιγμή να το διαβάσω κυρίως επειδή είχα ευχαριστηθεί πολύ τις περιπέτειες του Χάρρυ Πότερ. Δεν θα μπορούσα όμως ποτέ να υποψιαστώ τη μεγάλη επιθυμία της συγγραφέως να γράψει αυτή την ιστορία.
Φαντάστηκα λοιπόν την JKR να τελειώνει επιτέλους με τα συμβόλαια του Χάρρυ Πότερ, βάζοντας τελεία στην τελευταία πρόταση του τελευταίου βιβλίου, να κλείνει ένα εισιτήριο Α΄ θέσης για Ζυρίχη για να τακτοποιήσει τις καταθέσεις της στα θησαυροφυλάκιατων τραπεζών και να δίνει στον εαυτό της μερικές μέρες ρεπό χαζεύοντας τα νέα σχέδια Rolex. Εκεί κάπου ξεκίνησαν όλα ή ίσως υπέβοσκαν από πριν, από τα τελευταία βιβλία του Χάρρυ Πότερ. Είχε απηυδήσει, πνιγόταν, την έτρωγε το χέρι της ... Ήθελε να γράψει μια πραγματική ιστορία επιτέλους!
Με αφορμή τον "έναν ξαφνικό θάνατο" ενός ανθρώπου που μέχρι τέλους δεν απομυθοποιείται από κανέναν, ανοίγει με την πένα της έναν οχετό συναισθημάτων που πνίγει το μικρό χωριό της ιστορίας. Σκόπιμα γράφω "οχετό" γιατί τα περισσότερα συναισθήματα που περιγράφονται είναι αρνητικά και περιγράφονται εξαιρετικά.
Η οργή κυριαρχεί. Θα έλεγα ότι το βιβλίο ολόκληρο είναι μια σπουδή στην οργή. Η συγγραφέας φαίνεται ότι έχει παρατηρήσει για χρόνια τους γύρω της και έχει συσσωρεύσει εμπειρίες που εύκολα τις αποτύπωσε στο χαρτί. Από αυτό και μόνο προδίδει τα χρόνια της. Θέλω να πω ότι αυτό το βιβλίο δεν θα μπορούσε ποτέ να γραφτεί από μια τριαντάχρονη.
Η διείσδυση στο μυαλό των ηρώων και η "ανάγνωση" της οργής τους στην αρχή με εντυπωσίασε. Η σύζυγος που βρίσκει ανυπόφορο το σύζυγο, που αναθεωρεί όλη τη ζωή της απλώς αντικρύζοντας τον και η απέχθεια που σιγά τής δημιουργείται για το πρόσωπό του, αντικατοπτρίζει πολλές κρυφές σκέψεις μεσήλικων ζευγαριών, χρόνια παντρεμένων με αποδεκτή comme il faut εικόνα στον περίγυρο τους. Ζευγάρια με άρρηκτους ή δυσχερώς διαρρηγνυόμενους δεσμούς υφιστάμενα καταπίεση, ζήλεια ή απλώς αδιαφορία. Άντρες που μόνο άντρες δεν είναι, αδύναμοι, αναποφάσιστοι, χωρίς γνώμη και άποψη, χωρίς πυγμή, θρασύδειλοι, βίαιοι ... Θέμα που φαίνεται ότι επίσης έχει μελετήσει επαρκώς η συγγραφέας. Γυναίκες στην κρίση της μέσης ηλικίας, που κλείνουν ερμητικά τα μάτια μπρος στην κλιμακτήριο και την απώλεια της νιότης ή παραμένουν άβουλα υποχείρια καταστάσεων ή των ίδιων των συναισθημάτων τους.
Ενώ οι ιστορίες των ενήλικων κατοίκων του χωριού διαμορφώνονται σιγά σιγά και μας ωθούν σε μια θύελλα αρνητικών συναισθημάτων, η μορφή του πρόωρα χαμένου ήρωα εξακολουθεί να μην αποδομείται. Παραμένει ένα είδος αλτρουιστή, καλόκαρδου, δραστήριου, πάντα πρόθυμου να προσφέρει για το κοινό αλλά και το ατομικό καλό, ανθρώπου. Όμως, η έκπληξη έρχεται από την ίδια του τη γυναίκα, η οποία δε γλυτώνει ούτε αυτή από την οργή και τη θλίψη! Παραμελημένη η ίδια για να υποστηριχτούν οι άλλοι, σε δεύτερη μοίρα εκείνη μπρος στο κοινό καλό, τελευταία στη σειρά πάντα, παραμερισμένη και δεδομένη, μέχρι που οι χαμένες στιγμές δε γυρίζουν πλέον πίσω για να διορθωθούν. Κανείς δε γλυτώνει από αυτό το βιβλίο τελικά, ακόμα και ο ήρωας!
Τι να πω για τον κόσμο των εφήβων; Πολύ καλή η προσέγγιση τους. Η ορμονική θέλλα και οι συνεχείς μεταπτώσεις παρέα με την επαναστατική τάση και την αιώνια απαξίωση τους για τις πράξεις και τις απόψεις γονιών και μεγάλων. Ένας άλλος κόσμος, ευαίσθητος αλλά και πολύ ευάλωτος που αποδίδεται περίφημα από τη συγρραφέα.
Ας μην πω άλλα. Είναι τόσα πολλά τα συναισθήματα και οι σκέψεις που μου γέννησε το βιβλίο αυτό, παρότι ήταν γεμάτο θλίψη και ελάχιστες νότες αισιοδοξίας!

Ember Island ή αλλιώς Άγριο Κυκλάμινο

Είπα να αρχίσω να ξαναγράφω για όσα διάβασα.
Μετά τη γνωριμία μου με τον Πάνο, βρέθηκα να τροφοδοτούμαι με βιβλία κάθε είδους.
Βιβλία που κάτω από άλλες συνθήκες ούτε που θα τα έπαιρνα πρέφα.
Έτσι λοιπόν, άρχισα να διαβάζω πιο συστηματικά.
Όπως λέει και η Κλαίρη "έχω ύλη να βγάλω πλέον".
Εντάξει, όχι και τόσο χάλια ... Υπερβάλλω λίγο ...

Το τελευταίο διάστημα μπλέχτηκα και με τη Λέσχη του Βιβλίου. Ενδιαφέρουσα και αυτή, δε λέω. Γεμάτη όμως ετερόκλητους αναγνώστες, πράγμα που οδηγεί αναπόφευκτα σε μία υποχρεωτική συμπεριφορά ευγένειας. Ενώ λοιπόν, κάτω από τις συνήθεις συνθήκες για μένα, θα χαρακτήριζα ένα βιβλίο "πατάτα" ή "σκουπίδι", αναγκαστικά βάζω την προβιά του προβάτου ή αλλιώς το προσωπείο της υποκρισίας και σχολιάζω ευγενώς ότι το βιβλίο αυτό δεν μου άρεσε.

Αναρωτιέμαι πολλές φορές εάν το να λέμε "ας διαβάζει ο κόσμος κι ας είναι ο,τιδήποτε" είναι σωστό.
Όπως επίσης αναρωτιέμαι γιατί ένα κακό βιβλίο είμαι υποχρεωμένη να το χαρακτηρίσω απλώς ότι δεν μου άρεσε, επειδή κάποιοι το βρίσκουν εξαιρετικό.

Έτσι λοιπόν κι εγώ αποφάσισα να γράφω εδώ, χωρίς καμουφλαρίσματα, την άποψη μου για όσα έχω διαβάσει. Αλλά πάλι, θα πει η Κλαίρη που είναι δικηγόρος, "πρόσεχε τι γράφεις στο διαδίκτυο μη βρεθείς κατηγορούμενη". Κι εγώ θα απαντήσω "Περί ορέξεως κολοκυθόσποροι".

 Για το Άγριο Κυκλάμινο τώρα.
Αστεράκια 2/5

Το βιβλίο απευθύνεται στους λάτρεις των καλογραμμένων Άρλεκιν.
Εάν ο στόχος είναι να περάσετε ευχάριστες ώρες με ρομαντικές περιγραφές και χωρίς δύσκολους προβληματισμούς τότε το βιβλίο είναι πολύ καλό. Διαβάζεται πολύ γρήγορα και είναι απολύτως προβλέψιμο.
Ένα από τα καλά του είναι τα μέρη που διαδραματίζεται. Σχεδόν άγνωστα σε μας! Σε παρωθούν να ανοίξεις ένα χάρτη και να ψάξεις να τα βρεις!
Οι ιστορίες είναι ουσιαστικά 2, με κομμάτια του παρελθόντος να εισχωρούν στην ιστορία του σήμερα. Η Τίλι στο τέλος του 19ου αιώνα και η Νίνα των αρχών του 21ου. Η ιστορία που κυριαρχεί στο βιβλίο είναι η ιστορία της Τίλι. Και πιστεύω ότι θα ήταν καλύτερα η συγγραφέας να ασχολιόταν μόνο με αυτήν. Βρήκα την ύπαρξη της Νίνας απολύτως περιττή και χρονοβόρα στην εξέλιξη της πλοκής. Χώρια που σαν χαρακτήρας ήταν και κάπως εκνευριστική.
Από την άλλη, η ιστορία της Τίλι ανήκε στις δακρύβρεκτες ρομαντικές ιστορίες με τη βασανισμένη ηρωίδα που στο τέλος ευτυχεί και καλοπέφτει στον άντρα των ονείρων της.
Εάν το βιβλίο πήρε από μένα 2 και όχι 1 αστεράκια το οφείλει στον χαρακτήρα της Νελ και τις απόψεις - περιγραφές για τη θέση της γυναίκας στο τέλος του 19ου αιώνα. Και ενώ ασχολούμαστε πνιγηρά με τη χαζούλα Τίλι και τις παράλογες ενοχές της, παρακολουθούμε παράλληλα τη ζωή της μικρούλας Νελ, που τρυπώνει και φωτίζει σαν αστέρι τις ροζ γραμμές του κειμένου. Η μικρούλα Νελ, με την οξυδέρκεια, την εξυπνάδα και τη δημιουργικότητα της αποτελεί ουσιαστικά το δυνατό σημείο του βιβλίου το οποίο όταν κλείσει αφήνει τον αναγνώστη με την αίσθηση ότι αυτό που ουσιαστικά ήθελε να μάθει ήταν η μετέπειτα ζωή της Νελ.
Το τελευταίο σχόλιο αφορά τον εκδοτικό οίκο. Καλό θα ήταν όταν δίνεται ένας ελληνικός τίτλος, κάπου μέσα στα οπισθόφυλλα να αναγράφεται και ο τίτλος της κανονικής έκδοσης.

ΓΟΥΑΤΕΜΑΛΑ

Παρακολουθώ τον "Εξάντα" του Γιώργου Αυγερόπουλου στη ΝΕΤ. Δεν είναι τυχαίο που όλοι οι σοβαροί δημοσιογράφοι φεύγουν από τα ιδιωτικά κανάλια.

Το ΔΝΤ πρωτοπήγε στη χώρα το 1984. Από τότε και μέχρι σήμερα η χώρα αύξησε εντυπωσιακά τους ρυθμούς ανάπτυξης της με αποτέλεσμα να εμφανίζει εξαιρετικούς δείκτες οικονομίας και σχεδόν μηδενική ανεργία. Σε αυτή τη χώρα των 14.000.000 κατοίκων όμως ο πλούτος είναι συγκεντρωμένος στα χέρια 10-12 οικογενειών. Καθημερινά εκατοντάδες άνθρωποι ζουν και τρέφονται από τα σκουπίδια. Έφηβοι στους σκουπιδότοπους σπάνε τσιμεντένιες κολώνες για να βγάλουν το σίδερο και να το πουλήσουν. Άνθρωποι ψάχνουν τα σκουπίδια και κοιτάζοντας το φακό λένε ότι είναι ευχαριστημένοι που βρίσκουν κάτι για να χορτάσουν.
Όσοι δεν έχουν το προνόμιο να ζουν στις πλούσιες περιοχές με τις πολυτελείς κατοικίες στις οποίες μπαίνουν με ανοιγόμενες μπάρες και κωδικούς, όσοι δε δουλεύουν στα ψηλά γυάλινα κτήρια και όσοι δεν μπορούν να κάνουν βόλτα στα λαμπερά εμπορικά κέντρα, ζουν σε άθλιες συνθήκες. Τα μισά παιδιά κάτω των 5 ετών είναι υποσιτισμένα. Ο παιδίατρος που μιλούσε (άραγε είναι τώρα άνεργος?) με θλίψη είπε ότι τα υποσιτισμένα παιδιά που έρχονται στο νοσοκομείο πρακτικά έχουν χαμένο το παιχνίδι του μέλλοντος τους. Καταλήγουν με διανοητική υστέρηση λόγω του χρόνιου υποσιτισμού και όταν μεγαλώσουν με το μυαλό ενός παιδιού 4ης Δημοτικού θα παντρευτούν μία όμοια τους και θα κάνουν ίδια υποσιτισμένα παιδιά. Με τον τρόπο αυτό διαιωνίζεται ο κύκλος της φτώχειας, της αμάθειας και της απάθειας.Ποιος λοιπόν θα επαναστατήσει για τις συνθήκες ζωής?
Χαρακτηριστικά είπε μια μάνα "Η κυβέρνηση στέλνει ανθρώπους να ζυγίσουν τα παιδιά αλλά ποτέ δε στέλνουν αυτά που πρέπει να φάνε τα παιδιά".
Το 90% της καλλιεργήσιμης γης ανήκει στο 10%. Το καουτσούκ που παράγεται φεύγει κατευθείαν για την Goodyear, οι μπανάνες για την Αμερική, την Ευρώπη και την Ασία όπως και ο καφές. Δεν καλλιεργείται τίποτε δηλαδή από αυτά που μπορούν να θρέψουν το λαό που λιμοκτονεί αλλά μόνο ό,τι μπορεί να εξαχθεί στις χώρες που ζητάνε.