ΠΑΤΑΤΕΣ ΚΑΙ ΔΙΑΜΑΝΤΙΑ ΜΑΖΙ...

Ο χάρτης της αγάπης  Αχντάφ Σουέιφ

Προσωπικοί αστερίες 3 στους 10

Ογκώδες βιβλίο 672 σελίδων το οποίο ομολογώ ότι δεν με ενθουσίασε καθόλου. Περισσότερο μου έμοιαζε σαν άσκηση για μεταπτυχιακή εργασία στην ιστορία μιας συγκεκριμένης εποχής της Αιγύπτου.
Πολλές λεπτομέρειες, πολλά γεγονότα και πολλά, πάρα πολλά ονόματα διπλά και τριπλά που με κούραζαν χωρίς λόγο. Επίσης ήταν πολλές οι φορές που παραθέτονταν γράμματα και σκέψεις των διαφορετικών ηρωίδων απανωτά και με τρόπο που μπέρδευαν και κούραζαν. Δεν υπάρχει για μένα χειρότερο πράγμα σε βιβλίο από το να σταματάω για να καταλάβω τι γίνεται, ποιος γράφει και ποιος ήταν ο τάδε που είχε αναφερθεί πριν 3 σελίδες.
Για δε τον συγκεκριμένο έρωτα Άννας - Σαρίφ (Αγγλίδας - Αιγυπτίου) έχω κάποιες ενστάσεις. Χωρίς να δουλευτεί καλά ο πρώτος γάμος από τη συγγραφέα, χωρίς να διευκρινιστούν τα πραγματικά προβλήματα εκείνου του γάμου, βλέπουμε την ηρωίδα να επισκέπτεται την Αίγυπτο και λύνουμε τις απορίες της επιλογής της αυτής σχεδόν στο τέλος του βιβλίου.
Βλέπουμε μια αρκετά χειραφετημένη γυναίκα της εποχής των αρχών του 1900 να πηγαίνει στην Αίγυπτο της αγγλικής κατοχής, να τολμά να ντύνεται άντρας (!) για να επισκεφθεί τα μέρη που ονειρευόταν και ξαφνικά... να ερωτεύεται έναν Αιγύπτιο και να μπαίνει στο χαρέμι.
Υποτίθεται ότι αυτή η ανεξάρτητη προσωπικότητα δέχτηκε πολύ απλά και φυσικά να μένει σπίτι, να μη μπορεί να πάει πουθενά χωρίς την άδεια και την παρακολούθηση του συζύγου, να ακούει ομιλίες από το καφασωτό και να μη βλέπει πλέον άντρες απευθείας. Θα μπορούσε να το δεχτεί ο αναγνώστης εάν είχε σερβιριστεί κάπως αλλιώς. Εμένα δεν με έπεισε γιατί η Άννα σκιαγραφήθηκε πολύ δυναμική για να καταλήξει έτσι. Ο δε σύζυγος πολύ προοδευτικός και αγωνιστής για την καλυτέρευση της χώρας του αλλά στο σπίτι πολύ Αιγύπτιος σε όλα.
Το χειρότερο από όλα ήταν ότι με αφορμή το βιβλίο αυτό και έχοντας πρόσφατο το άλλο βιβλίο "Το μέγαρο Γιακουμπιάν" συνειδητοποίησα ότι η χώρα αυτή ελάχιστα έχει προοδεύσει έναν αιώνα και. Αυτός ο φωτεινός πολιτισμός λες και καθηλώθηκε για πάντα! Συνάντησα το ίδιο κλίμα του αναπότρεπτου που διαιωνιζόταν, με μικρές αλλαγές, μέχρι σήμερα.
Ας μη μιλήσω για το σχεδόν γελοίο εξώφυλλο.
Βιβλίο - χάσιμο χρόνου.