ΚΑΘ΄ ΥΠΕΡΟΧΗΝ ΚΡΕΑΣ

Φαγητό το βράδυ σε ένα κυριλάτο κρεατάδικο. Περιοχή Κεραμεικός, σε απόσταση αναπνοής από το σταθμό του μετρό. Πήγα με κάποια προκατάληψη είναι η αλήθεια. Με απωθούν οι περιοχές με συγκεντρωμένα πράματα, με πολύ κόσμο, που ξεφυτρώνουν ξαφνικά και δημιουργούν μια ολόκληρη γειτονιά διασκέδασης. Με απωθούν τα νεοπλουτίστικα στέκια που πάνε καλοντυμένοι πλούσιοι για να επιδείξουν τσάντες, ρολόγια και έτερα ήμισυ της μιας βραδιάς. Είχα φάει ένα μεσημέρι σε ένα γειτονικό μουράτο φαγάδικο, με παράρτημα στη Μύκονο και αποικιακό στυλ και τα γκαρσόνια είχαν ένα ύφος λες και ήταν πρωθυπουργοί! Ίσα που καταδέχονταν να μας σερβίρουν διατηρώντας ένα μόνιμο ύφος σαν να μας οίκτιραν! Λες και τρώγαμε τζάμπα.

Τέλος πάντων. Πήγα με προκατάληψη για την περιοχή και τα μαγαζιά της. Αλλά....... πέρασα και έφαγα πολύ ωραία. Το μοσχάρι γενικά με τρομάζει ως κρέας γιατί πολλές φορές είναι τόσο σκληρό που γίνεται τσίχλα μέσα στο στόμα και κοπιάζω να το φάω. Σχεδόν το έχω καταργήσει από το διαιτολόγιο μου αντικαθιστώντας το από χοιρινό. Στο μαγαζί αυτό τόλμησα να πάρω φιλέτο βοδινό στη σχάρα, περισσότερο για να τσεκάρω την ποιότητα του. Όχι του βοδινού, του μαγαζιού. Ήταν το ακριβότερο πιάτο, κάπου 18 ευρώ. Ήρθε όπως το ζήτησα, medium, και ήταν εξαιρετικό. Οι τηγανητές πατάτες ήρθαν σερβιρισμένες σε βαθύ πιάτο, ήταν ξεροψημένες και αληθινές. Η σαλάτα μεγάλη επίσης και το κρασί κόκκινο χύμα μεν αλλά πολύ καλό την επόμενη μέρα. Ούτε νυχτερινές καούρες ούτε πρωινοί πονοκέφαλοι.

Τσιγάρο δεν μύρισα ούτε για αστείο. Το σέρβις ήταν προσεκτικό, ο χώρος περιποιημένος, αν και καθόμαστε κοντά σε ένα ασανσέρ που συνέχεια ανεβοκατέβαινε άδειο και άνοιγε η πόρτα του, ξενερώνοντας το χώρο. Η παρέα που ήταν κοντά του ασχολήθηκε όλο το βράδυ να σηκώνεται ένας τους να κλείνει την πόρτα από το εσωτερικό κουμπί! Κάτι πρέπει να κάνουν με αυτό, αν και κανένας από το μαγαζί δε φάνηκε να ενδιαφέρεται για την ενόχληση που δημιουργούσε σε αυτήν την παρέα.

Ήμαστε 4 άτομα, φάγαμε 3 φιλέτα, 1 χοιρινό σχάρας, 1 πατάτες, 1 σαλάτα ρόκα με ντοματίνια, 1 σαγανάκι τυριού, 1 μπύρα Pilsner Urquell και αρκετό κρασί χύμα, 2 προφιτερόλ με πικρή σοκολάτα, 2 εμφιαλωμένα νερά και πληρώσαμε 130 ευρώ. Καλή τιμή για όσα φάγαμε. Δεν ήρθε ποτέ το παγωμένο λικέρ στο τέλος. Κάτι δεν τους άρεσε πάνω μας φαίνεται. Ευχαρίστως όμως θα ξαναπήγαινα για φαγητό.

Και παρεπιπτόντως να και ένας πίνακας του 1580, που εκτίθεται στην Οξφόρδη και είναι του Ιταλού ζωγράφου Annibale Carracci που φέρει το ίδιο όνομα.