ΙΣΟΡΡΟΠΩΝΤΑΣ ΣΤΟ ΖΥΓΟ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΓΑΜΟΥΣ ΘΥΤΑΣ

Παραμονή Χριστουγέννων στο Ζυγό της Κυδαθηναίων, στην Πλάκα. Όπως αποδείχθηκε επρόκειτο για εξαιρετική επιλογή. Το πρόγραμμα ήταν τέτοιο που δικαιολογούσε τα χρήματα που δώσαμε και το στριμωξίδι, που ήταν άλλωστε αναμενόμενο τέτοιες μέρες και ώρες. Μου άρεσε η έντονη παρουσία των χάλκινων πνευστών (πάντα θαυμάζω την TLC - total lung capacity- των μουσικών), τα ποντιακά του Ιεροκλή που μου θύμισαν τα ποντιακά της γιαγιάς μου και εξάσκησαν μετά από πολλά χρόνια τα αυτιά μου, τα τσουχτερά, υπενθυμιστικά σχόλια, τα οποία, φοβάμαι, πολλοί έδειχναν να τα καταλαβαίνουν αλλά ελάχιστοι να τα κατανοούν.

Στα συν, στα πολύ συν, η απαγόρευση του καπνίσματος μέσα στην αίθουσα. Οποία έκπληξη! Να, που μερικοί έχουν τους γεννητικούς αδένες να γράφουν στους γεννητικούς τους αδένες τους Ελληνάρες, που θεωρούν ότι κάθε απαγόρευση είναι για να καταστρατηγείται... 

ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ

ΟΔΟΣ ΘΗΣΕΩΣ του Αλέξη Σταμάτη από τις εκδόσεις Καστανιώτη, 2003

Προσωπικά Αστεράκια 3 στα 5

Ακόμα ένα βιβλίο που πήρα από τη δανειστική βιβλιοθήκη. Πρόκειται για την ιστορία του Στέφανου, ενός νεαρού προγραμματιστή που ξαφνικά χάνει την κοπέλα του. Η εξαφάνιση αυτή προκαλεί αλυσσιδωτές αντιδράσεις στην τακτοποιημένη ζωή του με πρώτη και σημαντικότερη την αναγνώριση της αγάπης του για την κοπέλα, την Ελένη. Από κει και πέρα εμπλέκεται σε ένα κυκεώνα ενεργειών και γεγονότων που θα αποκαλύψουν διάφορα οικογενειακά μυστικά και θα επεξηγήσουν πολλά σκοτεινά σημεία της ζωής του. Το βιβλίο διαβαζόταν με μέτριο ενδιαφέρον. Σε πολλά σημεία του μου φάνηκε ανεπαρκές και σε άλλα υπερβολικό. Δεν κατάφερε να με εντυπωσιάσει και να με απασχολήσει. Δεν κατάφερα να μπω στην ατμόσφαιρα του και δεν μίλησε μέσα μου.

ΤΟ ΥΠΟΓΕΙΟ

Στη Δραπετσώνα, στην οδό Αγίου Παντελεήμονα 18, υπάρχει το ομώνυμο υπόγειο ταβερνάκι. Ο χώρος είναι συμπαθητικός και σχετικά μικρός. Η ψησταριά βρίσκεται στο τέλος της σκάλας που οδηγεί στα τραπέζια. Η μυρωδιά των κρεατικών και η προετοιμασία των ψημένων ψωμιών που λαδώνονται και ριγανώνονται σε προ ιδεάζει για αυτό που θα ακολουθήσει.

Highlights : εξαιρετικά πα ι δάκια και σαγανάκι.

Λοιπά : αληθινές πατάτες τηγανητές, χόρτα βραστά, κρασί χύμα καλό, ντολμαδάκια φτιαχτά. Στο τέλος προσφέρεται δωρεάν σπιτικός χαλβάς με κανέλα.
Ο ιδιοκτήτης προσφέρει ένα αργό, αριστερόχειρο αλλά αποτελεσματικό service. Τιμή περίπου 17 ευρώ το άτομο με τα ποτά.
Στα μείον το γνωστό θέμα του καπνίσματος. Ευτυχώς καθόμασταν κοντά στη σκάλα οπότε εξαεριζόμασταν από την ανοιχτή πόρτα. Το μέρος είναι καλό για να φας ένα βράδυ με φίλους. Θα ξαναπήγαινα.

PIU VERDE

 PIU VERDE

Βρέθηκα ένα μεσημέρι καθημερινής στο Άλσος Παπάγου για φαγητό. Η πρόσκληση αφορούσε επαγγελματικό γεύμα. Ο χώρος του Verde είναι γνωστός για τους κατοίκους της ευρύτερης περιοχής της Μεσογείων. Όμορφο μέρος, μέσα στο πράσινο, ιδανικό για όλες τις ώρες και όλες τις ηλικίες. Ιδεώδες για απόδραση από το βουητό της πόλης. Έχω ξαναβρεθεί αρκετές φορές στο χώρο τόσο του εστιατορίου όσο και της καφετέριας. Ο τελευταίος έχει αρκετή φασαρία, που ορισμένοι θα την υποστήριζαν ως ζωντάνια. Η μόνη μου ένσταση είναι ότι το προσωπικό έχει ένα μόνιμο ύφος καβαλημένου καλαμιού. Διεκπεραιωτικοί, βιαστικοί, στα όρια της αδιαφορίας - αγένειας, αγέλαστοι και αγέρωχοι. Δυστυχώς οι περισσότεροι σερβιτόροι πλέον φαίνεται ότι δουλεύουν με προβολέα κατεύθυνσης το φιλοδώρημα του τέλους. Όπως σε πάρα πολλά πεδία, η παντελής έλλειψη παιδείας και επαγγελματισμού είναι εμφανής.
Η κατάσταση στο εστιατόριο είναι καλύτερη. Ο χώρος έχει μια σχετική απομόνωση και τουλάχιστον, δεδομένου του λογαριασμού που θα κληθείς στο τέλος να πληρώσεις, απολαμβάνεις ησυχία και slow food service. Δεν ξέρω το λόγο αλλά δεν μας έδωσαν κατάλογο, παρά μόνο μας ανέφεραν 5 κύρια πιάτα από τα οποία έπρεπε να επιλέξουμε. Το πιάτο που διάλεξα ήταν φρέσκιες παπαρδέλες με άγρια μανιτάρια και σάλτσα τρούφας, ένα πιάτο εξαιρετικά εύγευστο. Θα το βαθμολογούσα με άριστα. Τα ζυμαρικά ήταν πραγματικά φρέσκα και σωστά βρασμένα. Η δε σάλτσα ήταν μια γευστική πανδαισία. Πολύ σπάνια πλέον ικανοποιούμαι όταν βγαίνω έξω για φαγητό. Μετριότητες μου φαίνονται όλα και πάντα ψιθυρίζω ότι το σπιτικό φαγητό μας είναι καλύτερο από πολλά ξαναζεσταμένα και μπαγιάτικα σκουπίδια σε εξωφρενικές τιμές. Εδώ ήταν μια φωτεινή εξαίρεση. Ιδιαίτερη γεύση που δύσκολα θα μπορούσε να αναπαραχθεί σε σπιτική κουζίνα. Πολύ καλή η πράσινη σαλάτα με καπαρόφυλλα Σαντορίνης και παρμεζάνα. Καλή επίσης η σαλάτα ρόκα μέσα σε καλαθάκι παρμεζάνας και βινεγκρέτ λιαστής ντομάτας με βαλσάμικο.
Στα μείον, η συγγραφή και αυτού του μέρους, της απαγόρευσης του καπνίσματος σε κλειστούς χώρους σε παλιά και αχρησιμοποίητα υποδήματα. Πάει και τελείωσε!
Συμπεράσματα
1. Ο Ελληνάρας γράφει στα τέτοια του τις απαγορεύσεις. Και κάθε είδους απαγορεύσεις.
2. Ο Ελληνάρας δεν διανοείται να βγει και να καπνίσει έξω.
3. Τα διάφορα εστιατόρια κλπ. καταστήματα δεν έχουν καμία όρεξη να δυσαρεστήσουν τους Ελληνάρες - πελάτες.
4. Οι μη καπνιστές είναι μαλ^&*#κες και είναι υποχρεωμένοι να τρώνε με λιβάνια καπνού.
5. Έφαγα ένα πολύ ωραίο φαγητό σε έναν καλαίσθητο και φωτεινό χώρο.  

ΜΠΟΥ - ΜΠΟΥΚ

ΟΙ ΚΟΡΕΣ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ της Φιλομήλα Λαπατά, εκδόσεις Καστανιώτη

Προσωπικά Αστεράκια 3 στα 5

Η αλήθεια είναι ότι ξεκίνησα το βιβλίο με αρνητική προδιάθεση. Φαντάστηκα ότι πρόκειται για ένα ακόμα από εκείνα τα γλυκερά βιβλία των κυριών του καλού κόσμου. Το πήρα μαζί μου στο ταξίδι της Νυρεμβέργης για να αμβλύνω την αναμενόμενη κακή εντύπωση και να αναγκαστώ να το διαβάσω και να το τελειώσω στο αεροπορικό ταξίδι του γυρισμού. Έκανα λάθος. Και δεν έφταιγαν οι (ψυχοανατατικές) παραστάσεις της Νυρεμβέργης γιατί δεν πρόλαβα καν να το ανοίξω το βιβλίο. Όπως πήγε γύρισε. Ξεκίνησα να το διαβάζω στο σπίτι και μέσα σε δύο μέρες το τελείωσα. Μου άρεσε γιατί έρρεε... Η γραφή ήταν στρωτή και με προσέλκυσε. Η ιστορία ταξίδευε σε Βραίλα, Βιέννη, Πόλη, Αμβέρσα, ξεκινώντας από τον 18ο αιώνα. Σε κάποια σημεία του βέβαια, εκεί πχ. που εκθείαζε την ομορφιά μιας από τις γυναίκες της ιστορίας, φαινόταν λίγο υπερβολικό. Και το τέλος του μου φάνηκε κάπως βεβιασμένο, σαν να επειγόταν η συγγραφέας να κλείσει τις ιστορίες της. Όμως σαν σύνολο, ήταν ένα βιβλίο που διαβαζόταν με ενδιαφέρον.

ΛΑΤΙΝ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ

Στο Γκάζι, λίγο πιο έξω από τη βαβούρα της περιοχής, στην οδό Δεκελέων χαμηλά, βρίσκεται το Havana Nights, ένα latin bar. Εκεί συνεχίσαμε το βράδυ μας μετά την κρεατοφαγία στο Κρεοπωλείο. Όμορφος χώρος, ατμοσφαιρικός. Είχε και έναν δάσκαλο που έδειχνε τα βασικά βήματα σε χορούς για να μπορεί όποιος ήθελε να χορέψει με τη μουσική. Για βράδυ Σαββάτου δεν είχε πολύ κόσμο, περίμενα να γίνεται το αδιαχώρητο. Το πρόγραμμα ήταν πολύ καλό με τραγούδια ρούμπα, σάλσα, σάμπα, μάμπο, τσα τσα κλπ. Ο dj δεχόταν και παραγγελίες. Αρκετοί χόρευαν αλλά οι περισσότεροι κοιτάζαμε. Τα ποτά μας συνοδεύτηκαν από ένα κέρασμα σφηνάκι αργότερα, ίσως ευχαριστίες του καταστήματος επειδή οι φίλοι μας χόρευαν.  Οι τοίχοι ήταν βαμμένοι σκούροι, ο φωτισμός ήταν με κεράκια σε κόκκινα ρεσώ και μικρούς πολυέλαιους. Το μέρος είχε τις ομορφότερες τουαλέτες που έχω δει σε μαγαζί. Μικρός καλαίσθητος καθαρός χώρος με πολλά κεράκια στο δάπεδο και σε γωνίες που έστελναν παντού αντανακλάσεις. Η πόρτα των κυριών ήταν επενδυμένη ολόκληρη με εικόνα τριαντάφυλλων και η πόρτα των κυρίων με ένα ωραίο ασπρόμαυρο σκυλί που παρέπεμπε σε οξφορδιανό κυνήγι εγγλέζων γαιοκτημόνων.

Τι με χάλασε. Η σερβιτόρα όταν μας έφερε τα ποτά μας, μας ενημέρωσε ότι το κάπνισμα απαγορεύεται στο χώρο και ενώ ετοιμαζόταν να συνεχίσει να μας λέει κάτι, εμείς από υπερβάλλοντα ζήλο σπεύσαμε να της πούμε ότι κανένας από τους 4 μας δεν καπνίζει. Έτσι έμεινε η κουβέντα εκεί και δεν μάθαμε ποτέ ποια ήταν η αναίρεση, το "αλλά". Πάντως κάπνιζαν αρκετοί, σύντομα η ατμόσφαιρα έγινε βαριά από τα τσιγάρα και τον μέτριο εξαερισμό και όταν φύγαμε τα ρούχα μου μύριζαν τσιγαρίλα. Για το λόγο αυτό θα το σκεφτόμουν σοβαρά να ξαναπάω.  

ΚΑΘ΄ ΥΠΕΡΟΧΗΝ ΚΡΕΑΣ

Φαγητό το βράδυ σε ένα κυριλάτο κρεατάδικο. Περιοχή Κεραμεικός, σε απόσταση αναπνοής από το σταθμό του μετρό. Πήγα με κάποια προκατάληψη είναι η αλήθεια. Με απωθούν οι περιοχές με συγκεντρωμένα πράματα, με πολύ κόσμο, που ξεφυτρώνουν ξαφνικά και δημιουργούν μια ολόκληρη γειτονιά διασκέδασης. Με απωθούν τα νεοπλουτίστικα στέκια που πάνε καλοντυμένοι πλούσιοι για να επιδείξουν τσάντες, ρολόγια και έτερα ήμισυ της μιας βραδιάς. Είχα φάει ένα μεσημέρι σε ένα γειτονικό μουράτο φαγάδικο, με παράρτημα στη Μύκονο και αποικιακό στυλ και τα γκαρσόνια είχαν ένα ύφος λες και ήταν πρωθυπουργοί! Ίσα που καταδέχονταν να μας σερβίρουν διατηρώντας ένα μόνιμο ύφος σαν να μας οίκτιραν! Λες και τρώγαμε τζάμπα.

Τέλος πάντων. Πήγα με προκατάληψη για την περιοχή και τα μαγαζιά της. Αλλά....... πέρασα και έφαγα πολύ ωραία. Το μοσχάρι γενικά με τρομάζει ως κρέας γιατί πολλές φορές είναι τόσο σκληρό που γίνεται τσίχλα μέσα στο στόμα και κοπιάζω να το φάω. Σχεδόν το έχω καταργήσει από το διαιτολόγιο μου αντικαθιστώντας το από χοιρινό. Στο μαγαζί αυτό τόλμησα να πάρω φιλέτο βοδινό στη σχάρα, περισσότερο για να τσεκάρω την ποιότητα του. Όχι του βοδινού, του μαγαζιού. Ήταν το ακριβότερο πιάτο, κάπου 18 ευρώ. Ήρθε όπως το ζήτησα, medium, και ήταν εξαιρετικό. Οι τηγανητές πατάτες ήρθαν σερβιρισμένες σε βαθύ πιάτο, ήταν ξεροψημένες και αληθινές. Η σαλάτα μεγάλη επίσης και το κρασί κόκκινο χύμα μεν αλλά πολύ καλό την επόμενη μέρα. Ούτε νυχτερινές καούρες ούτε πρωινοί πονοκέφαλοι.

Τσιγάρο δεν μύρισα ούτε για αστείο. Το σέρβις ήταν προσεκτικό, ο χώρος περιποιημένος, αν και καθόμαστε κοντά σε ένα ασανσέρ που συνέχεια ανεβοκατέβαινε άδειο και άνοιγε η πόρτα του, ξενερώνοντας το χώρο. Η παρέα που ήταν κοντά του ασχολήθηκε όλο το βράδυ να σηκώνεται ένας τους να κλείνει την πόρτα από το εσωτερικό κουμπί! Κάτι πρέπει να κάνουν με αυτό, αν και κανένας από το μαγαζί δε φάνηκε να ενδιαφέρεται για την ενόχληση που δημιουργούσε σε αυτήν την παρέα.

Ήμαστε 4 άτομα, φάγαμε 3 φιλέτα, 1 χοιρινό σχάρας, 1 πατάτες, 1 σαλάτα ρόκα με ντοματίνια, 1 σαγανάκι τυριού, 1 μπύρα Pilsner Urquell και αρκετό κρασί χύμα, 2 προφιτερόλ με πικρή σοκολάτα, 2 εμφιαλωμένα νερά και πληρώσαμε 130 ευρώ. Καλή τιμή για όσα φάγαμε. Δεν ήρθε ποτέ το παγωμένο λικέρ στο τέλος. Κάτι δεν τους άρεσε πάνω μας φαίνεται. Ευχαρίστως όμως θα ξαναπήγαινα για φαγητό.

Και παρεπιπτόντως να και ένας πίνακας του 1580, που εκτίθεται στην Οξφόρδη και είναι του Ιταλού ζωγράφου Annibale Carracci που φέρει το ίδιο όνομα.

        

COOK THE BOOK

Δεν θα το αγόραζα ποτέ. Είχα ήδη ακούσει ότι ήταν κατώτερο από "Το νησί" αλλά μου το έκαναν δώρο για τη γιορτή μου κι έτσι αναγκάστηκα να το πάρω στα χέρια μου. Προτίμησα να το έχω μαζί μου στο ταξίδι μου στο Άμστερνταμ, θεωρώντας ότι είναι ασφαλής επιλογή για ταξίδι. Θα το χαρακτήριζα περιποιημένο άρλεκιν με μεγάλες κοιλιές. Μας έπρηξε με τον Ισπανικό Έμφύλιο τόσο, που μου ήρθε να της γράψω μια εύφημο μνεία "μπράβο, πολύ ωραία μελέτησες ιστορικά την εποχή! έγραφες καμιά εργασία στο σχολείο?". Κατάφερα πάντως να το τελειώσω. Η ιστορία της ισπανικής οικογένειας δεν ήταν κακή αλλά ήταν τόσο βαρετά δοσμένη που δεν έβλεπα την ώρα να τελειώσουν τα βάσανα της και μαζί και τα δικά μου. Εύπεπτο για εύκολους αναγνώστες, καλό για να νυστάξεις το βράδυ.

LITTLE FISH

Ταινία του 2005 από την Αυστραλία του Ρόουαν Γουντς με τους Κέιτ Μπλάνσετ, Χιούγκο Γουίβινγκ και Σαμ Νιλ. DVD. Ο λόγος που το πήρα ήταν ο Χιούγκο Γουίβινγκ, ένας πολύ καλός ηθοποιός, ο οποίος λόγω εμφάνισης δε θα γίνει ποτέ αναγνωρίσιμος στην πλατιά μάζα. Τον ανακάλυψα στην ταινία 'V for Vendeta', όπου έπαιξε συνεχώς κάτω από μια μάσκα. Τον πρόσεξα λόγω της εξαιρετικά καλλιεργημένης φωνής του και αναρωτήθηκα ποιος ήταν ο ηθοποιός αυτός. Η ταινία Little Fish δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο. Καλή για ένα μεσημέρι ξεκούρασης. Καταπιανόταν με την προσπάθεια μιας κοπέλας να βρεί το δρόμο της μετά την απεξάρτηση της από τα ναρκωτικά και ενώ περιβάλλεται από χρήστες εν ενεργεία σε μια γειτονιά γεμάτη χρήστες και εμπόρους. Ο Χιούγκο έπαιζε τον πατριό της, πρώην αστέρι του ποδοσφαίρου, νυν εξαρτημένο και ομοφυλόφιλο. Παρότι αυτά ακούγονται ίσως ψυχρά και οδυνηρά, η ταινία κατόρθωνε να δώσει μια γλυκύτητα και μια τρυφεράδα στις σχέσεις. Η κοπέλα και ο αδελφός της (χρήστης και βαποράκι ο ίδιος) δείχνουν ότι αγαπούν τον πατριό τους και έχουν αναμνήσεις γεμάτες αγάπη. Όλοι προσπαθούν με κάποιο τρόπο να ξεφύγουν από το πεπρωμένο τους αλλά όλοι παλινδρομούν στις εξαρτήσεις του παρελθόντος, αδυνατώντας να πιαστούν από κάπου. Η ταινία τελειώνει σχεδόν όπως αρχίζει : στη θάλασσα. Στις λίγες ευτυχισμένες στιγμές που έζησαν τα παιδιά στη θάλασσα και στις οποίες επιστρέφουν κατά καιρούς με αφορμή αναμνήσεις και φωτογραφίες.   Η καλή ηθοποιία χρεώνεται στους περισσότερους από το καστ αλλά ιδιαίτερα στον Χιούγκο.  

SPY GAME

Ταινία του σκηνοθέτη Τόνυ Σκοτ, αμερικανική - αγγλική παραγωγή του 2001, με τους Ρόμπερτ Ρέντφορντ και Μπραντ Πητ. Τηλεοπτική βραδινή προβολή.
Ο πράκτορας της ΣΙΑ Ντέιβιντ Μιούιρ, την τελευταία ημέρα πριν τη συνταξιοδότηση του, ονειρεύεται να παραδώσει τις υποθέσεις του και να αποσυρθεί σε ένα ηλιόλουστο μέρος για να φάει με την ησυχία του τα χρήματα που προσεκτικά αποταμίευσε μια ζωή για τη μέρα αυτή. Στην πορεία αυτής της τελευταίας μέρας μαθαίνει ότι ο Τομ Μπίσοπ, για τον οποίο αποτέλεσε μέντορας, κρατείται σε κινεζική φυλακή και αναμένεται να εκτελεστεί μετά από μερικές ώρες. Χωρίς να κουνήσει ρούπι από τα κεντρικά γραφεία της ΣΙΑ, καταφέρνει με ένα σωρό ορθόδοξους και ανορθόδοξους τρόπους, να σώσει τον προστατευόμενο του από βέβαιο θάνατο, με αντάλλαγμα τα χρήματα που μάζευε μια ζωή για τα γεράματα του. Ταινία που είδα ευχάριστα από το κρεβάτι μου, καλή για να περάσεις δύο ευχάριστες ώρες.
Εκτίμησα τα κάτωθι : 1. πόσο έξυπνους κάνουν τα σενάρια μερικούς ανθρώπους. Τόσο έξυπνους και εποικοδομητικά δολοπλόκους και ευρηματικούς που τους ζηλεύεις. Το πράσινο τερατάκι της ζήλειας ακολούθως, σου δαγκώνει νυχτιάτικα τα σωθικά και σκέφτεσαι πόσο θα ήθελες να είσαι τόσο εύστροφος κι εσύ. 2. πόσο ωραίο είναι να αποτελείς τον μέντορα κάποιου. 3. πόσο ωραίο είναι να έχεις κι εσύ στη ζωή έναν μέντορα, που στη δυσκολία θα σε συμβουλέψει, θα σε βοηθήσει, θα σε σκεφτεί και θα σε σώσει. 4. οι πολυάσχολοι πράκτορες έχουν και αυτοί αισθήματα. Ο ένας παρότι χρόνια σε ένα κουρμπέτι απάνθρωπο, εκπαίδευσε μεν έναν ψυχρό εκτελεστή αλλά είχε την ευαισθησία να τον αγαπήσει και να κινήσει γη και ουρανό για να τον σώσει. Ο άλλος, αποτέλεσε μια σκεπτόμενη και αισθανόμενη μηχανή εκτελέσεων - δολοφονιών. Παρόλα αυτά αντιστεκόταν όπως μπορούσε και στο τέλος ερωτεύτηκε ο φουκαράς με αποτέλεσμα να καταλήξει μελλοθάνατος στη φυλακή της Κίνας.
Όλα τα ανωτέρω με το τέλος του έργου, κατανοείς ότι δεν συμβαίνουν σχεδόν ποτέ στην πραγματικότητα. Είναι μόνο για σενάρια. Οπότε κοιμάσαι ευχαριστημένος που είδες και αυτή την άποψη, σε μια συμπυκνωμένη εκδοχή 2 ωρών.
Οι δύο ηθοποιοί ήταν πολύ καλοί. Για τον Ρόμπερτ δεν τίθεται θέμα. Αν και ρυτιδιασμένος - μπαμπακιασμένος διατηρεί την αίγλη και τη στόφα ενός αξιόλογου ηθοποιού. Ο Μπραντ πάλι, προσπαθεί ο καημένος και οφείλουμε να είμαστε επιεικείς με όσους προσπαθούν.
Τα γυρίσματα απαιτούσαν ένα χειμωνιάτικο Ανατολικό Βερολίνο, που ήταν στην πραγματικότητα η Βουδαπέστη. Απαιτούσαν έναν εμπόλεμο Λίβανο, που ήταν αρχικά η Χάιφα και αργότερα η Καζαμπλάνκα. Η κινεζική φυλακή ήταν η παλιά φυλακή της Οξφόρδης που έκλεισε το 1996 και τώρα είναι πολυτελές ξενοδοχείο! Τα γραφεία της ΣΙΑ ήταν το Πανεπιστήμιο του Λονδίνου και οι γύρω δρόμοι ήταν η περιοχή γύρω από το κτίριο της φαρμακευτικής εταιρίας Glaxo στο Stevenage της Αγγλίας!
Όλα ψεύτικα είναι στη ζωή αυτή! Όλα, μια ιδέα!!

BALKAN EXPRESS

Συναυλία Balkan Express, Παρασκευή 20 Νοεμβρίου, Θέατρο Badminton

Συναυλία για τα 10 χρόνια της Εστουδιαντίνα. Προσκεκλημένοι σολίστες λαικών οργάνων από τα Βαλκάνια και η τραγουδίστρια από την Αλβανία Μερίτα Χαλίλι. Ο Χαλίλ Καραντουμάν δεν ήρθε λόγω ιού γρίπης.

Πολύ ωραία βραδιά σε ένα μισογεμάτο θέατρο. Οι προσκλήσεις προς κάθε άσχετο πρέπει να έπεσαν βροχή. Πίσω μου ήταν ένα παιδάκι που μετά τα πρώτα 10 λεπτά αγωνιούσε συνεχώς αν ήταν η ώρα της αντιβίωσης του.

Οι μουσικοί ήταν εξαιρετικοί, η επιλογή πολύ καλή και το δέσιμο με την Εστουδιαντίνα άριστο. Όταν έκλεινα τα μάτια, μου φαινόταν πολλές φορές ότι άκουγα τζαζ! Βαλκανική τζάζ!

COOK THE BOOK

Τι πατάτα! Καλά που μου το δάνεισαν και δεν έδωσα τα 20 ευρώ! Όπως θα έλεγε και η γιαγιά μου "δεν είχε ούτε κώλο ούτε μύτη" ! Ένα ζευγάρι που πνίγηκε στον Τιτανικό μετακόμισε ψυχικώς στην ηρωίδα ελληνοαμερικανίδα του καλού κόσμου και σε έναν μπάρμαν της Αμοργού. Μεταφυσική ευρεσιτεχνία! Η δυστυχία ήταν ότι το πήρα μαζί μου στο ταξίδι του Σαν Ντιέγκο και βρυκολάκιασα μέσα στο αεροπλάνο με το βιβλίο ανά χείρας! Ήταν τέτοιος ο εκνευρισμός που μου προκάλεσε που δεν κατάφερα να κλείσω μάτι μέσα στο αεροπλάνο... Χάλι ανεκδιήγητο... Ας μη συνεχίσω... γιατί θα πω κι άλλα χειρότερα. Όπως και να το κάνουμε "περί ορέξεως κολοκυθόσποροι".

FROM HELL

Αμερικανική ταινία του 2001, των αδελφών Χιούζ με τον Τζόνυ Ντεπ, Ίαν Χολμ, Χίδερ Γκράχαμ, Ρόμπυ Κολτρέιν. Μεταμεσονύκτια προβολή στην τηλεόραση, διάρκειας 112΄
Λονδίνο 1880. Ο επιθεωρητής της Σκότλαντ Γιάρντ Φρέντερικ Αμπερλάιν είναι εθισμένος στο όπιο και καθώς βυθίζεται κάθε φορά στον ονειρικό κόσμο του έχει οράματα από το παρελθόν και το μέλλον.  Όταν διεξάγει έρευνες γύρω από μια σειρά φόνων ιερόδουλων ερωτεύεται μια από αυτές και σιγά σιγά ξετυλίγει το κουβάρι των στοιχείων που οδηγούν μέσα στη βασιλική οικογένεια και από κει σε μια μυστική πλεκτάνη που παραπέμπει σε μασονική στοά.
Ατμοσφαιρική ταινία που την έκανε ακόμα καλύτερη η ανασύνθεση της εποχής στο Λονδίνο. Σκοτεινά και μυστηριακά πλάνα, που εντείνονταν από την αφηρημένη ματιά του πρωταγωνιστή. Ο Τ. Ντεπ όπως πάντα, γοητευτικός. Πολύ καλές ερμηνείες από όλο το καστ και εντυπωσιακής ομορφιάς η πρωταγωνίστρια Χίδερ Γκράχαμ.
Μου άρεσε πολύ σαν ταινία, αν και ενδόμυχα επιζητούσα ένα happy end. Ένα μέρος ωστόσο της ομορφιάς της ταινίας οφειλόταν σε αυτό το κακό τέλος. Μου άρεσε επίσης η δανεική ιδέα των νομισμάτων για να διαβεί κάποιος τον Αχέροντα. Με παρέπεμψε σε κάτι ολότελα ξεχασμένο από τις σελίδες της ιστορίας αλλά συνάμα οικείο.
Ταινία που είδα το βράδυ της επιστροφής από το San Diego, βιώνοντας την αυπνία του jet lag.