ΧΑΜΕΝΟ ΣΤΗ ΓΡΑΦΗ

ΤΟ ΧΑΜΕΝΟ ΤΑΙΡΙ

του Διονύση Λεϊμονή, εκδόσεις Ακρίτας, 2009

Είχα ακούσει ένα σωρό καλά λόγια για το συγγραφέα και το βιβλίο αυτό, που όταν βρέθηκε στα χέρια μου το ξεκίνησα αμέσως. Μου άρεσε ιδιαίτερα ο τίτλος. Τι να σήμαινε άραγε το χαμένο ταίρι? Δεν ξέρω αν πρέπει να το αποκαλύψω και χαλάσω την έκπληξη. Δυστυχώς αυτή ήταν και η μόνη έκπληξη του βιβλίου. Τίποτε άλλο. Κρίμα. Μπορώ να πω ότι στεναχωρήθηκα κιόλας γιατί άλλα περίμενα και άλλα βρήκα.
Πρόκειται για ακόμη ένα βιβλίο μέσα στα τόσα που έχουν κυκλοφορήσει τα τελευταία χρόνια για τη μικρασιατική καταστροφή και τα δεινά των διωγμένων ελλήνων. Κάποια από αυτά είναι πετυχημένα, πολλά όμως είναι σκέτα εμπορικά ατάλαντα σκευάσματα.


Το θέμα της καταστροφής μού είναι οικείο λόγω καταγωγής παπούδων. Σε σχετικά μεγάλη ηλικία κατανόησα τη συγκεκριμένη σελίδα της ιστορίας, τη διάβασα, την ανακάλυψα και ακόμα μέχρι σήμερα μου δημιουργεί μεγάλη θλίψη.
Το βιβλίο περιγράφει τη ζωή της γιαγιάς Δέσποινας, τον αγώνα της μετά την εγκατάσταση της στα χώματα της Νέας Ιωνίας του Βόλου και την ελπίδα της να βρει το χαμένο ταίρι.
Το βιβλίο δεν με ενθουσίασε. Τουναντίον με κούρασε σε πολλά σημεία του, μερικές φορές μάλιστα το παρόπλισα εντελώς αλλά στο τέλος το ξανάπιανα επειδή δε μου αρέσει να αφήνω μισοτελειωμένα βιβλία.
Βρήκα ατελείωτες, κουραστικές και επαναλαμβανόμενες περιγραφές. Διαλόγους με λεπτομέρειες που δεν ενδιέφεραν και θύμιζαν σχολικά τετράδια. Ύφος γλυκερό, ευκολίες και ευσυγκινησίες.
Ένα βιβλίο που κοπίασα να τελειώσω.