ΟΙΝΟΠΑΝΤΟΠΩΛΕΙΟΝ ΤΟ ΕΙΔΙΚΟΝ

Αν πει κανείς ότι έχουν απομείνει ελάχιστες αυθεντικές παλιές μπακαλοταβέρνες στην Αθήνα, μέσα σε αυτές θα πρέπει να προσθέσει και μια Πειραιώτικη. Η οδός Ψαρρών είναι αυτή που συνδέει τη Λεωφόρο Σαλαμίνος, δηλαδή τις περιοχές Νίκαιας, Κερατσινίου, Αμφιάλης, με το λιμάνι του Πειραιά. Στο νούμερο 38 της Ψαρρών, γωνία με Σαλαμίνος (απλή συνωνυμία με τη λεωφόρο) βρίσκεται για πάνω από 50 χρόνια Το Ειδικόν. Την οδό Ψαρρών κατεβαίνει το λεωφορείο 843 Πέραμα - Πειραιάς, το οποίο πλέον είναι μπλε και αρθρωτό αλλά παλιότερα ήταν πράσινο. Εμείς οι Πειραιώτες λέγαμε κατά κόρον "θα πάρω το πράσινο να κατέβω στον Πειραιά". Ακόμα και τώρα, πολύ συχνά πιάνω τον εαυτό μου να λέει "ευτυχώς πήρα το πράσινο από τον ηλεκτρικό και ήρθα σπίτι χωρίς καθυστέρηση".
Θυμάμαι τον πατέρα μου, ο οποίος ήταν ειδήμων στο καλό κρασί, να λέει ότι εκεί είχε την καλύτερη ρετσίνα όλης της ευρύτερης περιοχής. Παρότι εκείνος πήγαινε συχνά εκεί και παρότι έβλεπα σχεδόν καθημερινά την ταβέρνα είτε στα δρομολόγια μου με το πράσινο - μπλε είτε με το αυτοκίνητο, δεν είχε τύχει ποτέ να πάω. Είναι αυτή η λογική που σε αποτρέπει να ξεσηκωθείς να πας κάπου τόσο κοντά στο σπίτι σου, θεωρώντας ότι μπορείς να πας ανά πάσα στιγμή όποτε θέλεις...
Πήγαμε λοιπόν χτες να δούμε με φίλους το Avatar σε σινεμά 3D. Εντυπωσιακό και εξαιρετικά προηγμένο. Φεύγοντας αποφασίσαμε να μεταπηδήσουμε στο εντελώς αντίθετο. Πίσω στο χρόνο. Πίσω στις δεκαετίες. Αν και πίστευα ότι δε θα υπήρχε τραπέζι Παρασκευή βράδυ, εντούτοις βρήκαμε εύκολα. Ίσως επειδή ήταν το τριήμερο της Καθαρής Δευτέρας και οι περισσότεροι είχαν το νου τους να την κοπανήσουν.
Η αίθουσα είναι σχετικά μικρή, με παλιά ψυγεία γεμάτα τυριά και άλλα καλούδια, ασπρόμαυρες φωτογραφίες στους τοίχους, δύο παλιομοδίτικους πολυελαίους στο ταβάνι και πολλές κονσέρβες στολισμένες ένα γύρω. Τα πιάτα είναι περιορισμένα και ειδικά για να συνοδεύουν την εξαιρετική ρετσίνα : κεφτεδάκια, συκώτι τηγανητό, λουκάνικο, φάβα, ντοματοσαλάτα με κρεμμυδάκι και ελιές μαύρες και πράσινες, αληθινές πατάτες, γραβιερούλα, φετούλα και ομελέτα με τι νομίζετε? corn beef!.
Λίγο αργότερα η παρέα που καθόταν απέναντι μας έπιασε το μπουζούκι και το τραγούδι δημιουργώντας μια πολύ όμορφη ατμόσφαιρα. Το Ειδικόν είναι ανοιχτό και τα μεσημέρια και ίσως να μαζεύει περισσότερο κόσμο από το βράδυ και να θέλει κράτηση (210 4612674).
Φάγαμε και ήπιαμε καλά με λιγότερο από 10 ευρώ το άτομο. Στο θέμα του τσιγάρου ισχύει αυτό που φαντάζεστε : καπνίζει κανονικά όποιος θέλει όσο θέλει.
         

Ο ΑΝΕΜΟΣ ΚΟΥΒΑΡΙ του Διονύση Χαριτόπουλου, εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, 2005

Προσωπικά αστεράκια 3 στα 5

Δανείστηκα το βιβλίο από τη Βιβλιοθήκη του Δήμου μου χωρίς να γνωρίζω σε τι αναφερόταν. Πολύ σύντομα το διαπίστωσα. Ήταν ένα είδος μνημοσύνου στη σύζυγο του συγγραφέα, γνωστή δημοσιογράφο που έφυγε πρόωρα από καρκίνο. Το μεγαλύτερο μέρος του βασιζόταν σε γραπτά κείμενα και σημειώματα της ίδιας.

Δεν μου άρεσε. Κατάφερα να τελειώσω περίπου τα 2/3. Τι δεν μου άρεσε όμως? Δεν συμπαθώ τις απομυθοποιήσεις. Και το βιβλίο αυτό λειτούργησε σε μένα ως απομυθοποίηση της προσωπικότητας της ηρωίδας έτσι όπως την ήξερα. Ομολογώ ότι ποτέ δεν τη συμπάθησα ιδιαίτερα ως δημοσιογράφο ή παρουσιάστρια. Η επίδειξη εξυπνάδας με απέτρεπε πάντοτε, όπως και η ακατάσχετη ροή λόγου υπό τη μορφή της ευφράδειας. Τέλος, η αυθάδεια που ξεπηδούσε από τα λόγια και τη συμπεριφορά της με απομάκρυνε. Παρότι όμως δεν ήμουν fun της περσόνας αυτής, με απογοήτευσε η ανακάλυψη ότι ήταν εξαιρετικά ανασφαλής στην προσωπική της ζωή, ανίκανη να επιλέγει τους γύρω της και έρμαιο των δημόσιων σχέσεων, εικόνων, ηλιθίων που την περιέβαλλαν κλπ, κλπ. Ωραίοι οι μεγάλοι έρωτες αλλά καλό είναι να μένουν προφυλαγμένοι μέσα σε μυαλά και καρδιές και όχι βορά του καθενός.   

ΝΥΧΤΕΣ JAZZ

Sue Moreno and The Handsome Men στο Half Note Jazz Club, το βράδυ της δεύτερης μέρας των Χριστουγέννων του 2009.

Οφειλή σχολίων από τον προηγούμενο χρόνο.

Δεν μπορώ να πω ότι είμαι fun του συγκεκριμένου μέρους. Θεωρώ ότι είναι υπερεκτιμημένο και πολύ ακριβό για αυτά που προσφέρει. Και αυτός ο αέρας ανωτερότητας που φυσάει εκεί μέσα με ξενερώνει τις περισσότερες φορές.

Η κυρία και το συγκρότητημα ήταν καλοί, όχι τίποτε που θα σε καθήλωνε ή θα σε έκανε να κρεμαστείς από τα χείλη τους. Η βραδιά ήταν γιορτινή και αποτελούσε ευκαιρία να βγεις με φίλους και αγαπημένους. Ήταν φυσικό να επικρατούν θυμηδία και κουβεντούλες. Σε λίγο επήλθε ο κεραυνός υπό μορφήν ανακοίνωσης σε προβολέα διαφανειών πίσω από τους τραγουδιστές : "Οι μουσικοί και η διεύθυνση του κλαμπ ζητούν συγγνώμη αν η μουσική ενοχλεί τις συζητήσεις σας". Δε σχολιάζω γιατί πραγματικά θα είμαι καταπέλτης, ένας κακός, ειρωνικός, σαρκαστικός και αγενής, ίσως και βωμολόχος καταπέλτης. Το αφήνω να περάσει έτσι αλλά το γράφω για να το θυμάμαι.

Για την ιστορία, η βραδιά μάς κόστισε περισσότερα από τη βραδιά στο "Ζυγό" με τους Άγαμους Θύτες με επιπλέον το πολύ χειρότερο service. Σημειωτέον ότι τα ποτά μας ήταν ακριβώς τα ίδια και τις δύο βραδιές!

Το μόνο συν ήταν η καθαρή ατμόσφαιρα από την απαγόρευση του καπνίσματος στην αίθουσα. Και αυτό, όχι από καμιά ευαισθησία για το νόμο και την τήρηση του αλλά επειδή τα κυρίως αμερικάνικα συγκροτήματα, όντας εθισμένα στις απαγορεύσεις τέτοιου είδους, θεωρούν τις (δευτεροκλασάτες) φωνητικές τους χορδές πολύτιμες και αξιοπροστατευμένες από τον ελληνικό καπνό.