ΠΑΤΑΤΕΣ ΚΑΙ ΔΙΑΜΑΝΤΙΑ ΜΑΖΙ...

Ο χάρτης της αγάπης  Αχντάφ Σουέιφ

Προσωπικοί αστερίες 3 στους 10

Ογκώδες βιβλίο 672 σελίδων το οποίο ομολογώ ότι δεν με ενθουσίασε καθόλου. Περισσότερο μου έμοιαζε σαν άσκηση για μεταπτυχιακή εργασία στην ιστορία μιας συγκεκριμένης εποχής της Αιγύπτου.
Πολλές λεπτομέρειες, πολλά γεγονότα και πολλά, πάρα πολλά ονόματα διπλά και τριπλά που με κούραζαν χωρίς λόγο. Επίσης ήταν πολλές οι φορές που παραθέτονταν γράμματα και σκέψεις των διαφορετικών ηρωίδων απανωτά και με τρόπο που μπέρδευαν και κούραζαν. Δεν υπάρχει για μένα χειρότερο πράγμα σε βιβλίο από το να σταματάω για να καταλάβω τι γίνεται, ποιος γράφει και ποιος ήταν ο τάδε που είχε αναφερθεί πριν 3 σελίδες.
Για δε τον συγκεκριμένο έρωτα Άννας - Σαρίφ (Αγγλίδας - Αιγυπτίου) έχω κάποιες ενστάσεις. Χωρίς να δουλευτεί καλά ο πρώτος γάμος από τη συγγραφέα, χωρίς να διευκρινιστούν τα πραγματικά προβλήματα εκείνου του γάμου, βλέπουμε την ηρωίδα να επισκέπτεται την Αίγυπτο και λύνουμε τις απορίες της επιλογής της αυτής σχεδόν στο τέλος του βιβλίου.
Βλέπουμε μια αρκετά χειραφετημένη γυναίκα της εποχής των αρχών του 1900 να πηγαίνει στην Αίγυπτο της αγγλικής κατοχής, να τολμά να ντύνεται άντρας (!) για να επισκεφθεί τα μέρη που ονειρευόταν και ξαφνικά... να ερωτεύεται έναν Αιγύπτιο και να μπαίνει στο χαρέμι.
Υποτίθεται ότι αυτή η ανεξάρτητη προσωπικότητα δέχτηκε πολύ απλά και φυσικά να μένει σπίτι, να μη μπορεί να πάει πουθενά χωρίς την άδεια και την παρακολούθηση του συζύγου, να ακούει ομιλίες από το καφασωτό και να μη βλέπει πλέον άντρες απευθείας. Θα μπορούσε να το δεχτεί ο αναγνώστης εάν είχε σερβιριστεί κάπως αλλιώς. Εμένα δεν με έπεισε γιατί η Άννα σκιαγραφήθηκε πολύ δυναμική για να καταλήξει έτσι. Ο δε σύζυγος πολύ προοδευτικός και αγωνιστής για την καλυτέρευση της χώρας του αλλά στο σπίτι πολύ Αιγύπτιος σε όλα.
Το χειρότερο από όλα ήταν ότι με αφορμή το βιβλίο αυτό και έχοντας πρόσφατο το άλλο βιβλίο "Το μέγαρο Γιακουμπιάν" συνειδητοποίησα ότι η χώρα αυτή ελάχιστα έχει προοδεύσει έναν αιώνα και. Αυτός ο φωτεινός πολιτισμός λες και καθηλώθηκε για πάντα! Συνάντησα το ίδιο κλίμα του αναπότρεπτου που διαιωνιζόταν, με μικρές αλλαγές, μέχρι σήμερα.
Ας μη μιλήσω για το σχεδόν γελοίο εξώφυλλο.
Βιβλίο - χάσιμο χρόνου.

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ

 Η ψίχα εκείνου του καλοκαιριού του Ισίδωρου Ζουργού

Προσωπικά αστεράκια 9 στα 10

εκδόσεις Πατάκη, 2009

 Ένα εξαιρετικό βιβλίο!

Μου ξανάφερε στο νου το "Τώρα θα δεις" του Δημήτρη Γκιώνη που έχει παρεμφερές θέμα και αναφέρεται στην ανάλογη παρέα των παιδιών που βρίσκεται στη δεκαετία του΄50.
Είναι τόσο ιδιαίτερο το πέρασμα ενός παιδιού στην εφηβεία... Αυτό το μεταίχμιο μεταξύ παιδικής αθωότητας - αφέλειας και εφηβικών αναζητήσεων / ερωτηματικών / ονείρων. Ένας κόσμος που αλλάζει... Στιγμές που όλοι ζήσαμε και σχεδόν ξεχάσαμε. Ένα βιβλίο με άρωμα peppermint!
Αυτό είναι που κέρδισα από το βιβλίο : μου ξύπνησε πάλι τις μνήμες των χρόνων που πέρασαν, τα λόγια, τα μαλώματα, τα παιχνίδια, τα μεσημέρια με τα εικονογραφημένα, τους γονείς μου, τους παππούδες μου... Εκείνα τα καλοκαίρια της μακρινής ευτυχίας.
Βιβλίο ατμοσφαιρικό χωρίς αμφιβολία. Ο συγγραφέας κατάφερε να "διασώσει" τις μνήμες του όλα αυτά τα χρόνια χωρίς να θαμπώσουν έστω και ελάχιστα από τη σκόνη της λήθης. Οι περιγραφές του, γεμάτες φρεσκάδα, ξετρυπώνουν τη νοσταλγία και τη θλίψη για ένα κόσμο οριστικά χαμένο.
Το εξώφυλλο σε γκρο πλαν δεν κολακεύει το βιβλίο. Αν το παρατηρήσεις όμως είναι ένα γοητευτικό στιγμιότυπο του "κρυφτό". Ανήκει και αυτό στην κατηγορία των πραγμάτων που τα αδικεί η πρώτη εντύπωση.
Ωραίο να ανακαλύπτω βιβλία και συγγραφείς που αξίζουν το χρόνο μου.

Η ΦΩΛΙΑ ΤΗΣ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ

Η ΦΩΛΙΑ ΤΗΣ ΓΑΤΑΣ του Κερτ Βόνεγκατ

Μετάφραση Φίλιππος Χρυσόπουλος, εκδόσεις Κέδρος
Προσωπικά αστεράκια 7 στα 10

Το βιβλίο ανήκει στην κατηγορία των βιβλίων που ή τα παρατάς στις πρώτες σελίδες και δε θέλεις να ξανακούσεις το όνομα του συγγραφέα ή το διαβάζεις με όλο και μεγαλύτερη περιέργεια για να καταλήξεις ότι ήταν ένα ενδιαφέρον βιβλίο.
Πάντως είναι ένα περίεργο βιβλίο.
Κινδύνεψα να το αφήσω αλλά σκέφτηκα ότι έχω και έχω διαβάσει περίεργα και χαζά βιβλία, τι πείραζε ένα ακόμα?
Η ανάγνωση ήταν εύκολη και αμέσως μόλις αποδεχόσουν το περίεργο κλίμα του, σου δημιουργούσε ενδιαφέρον. Δεν μου πήρε παραπάνω από 2 μέρες με κανονικούς ρυθμούς. Τον Κερτ Βόνεγκατ τον άκουγα πρώτη φορά.
Αφηγητής του βιβλίου είναι ένας συγγραφέας που αποφασίζει να γράψει για τη μέρα που έπεσε η βόμβα (ή καλύτερα "που έριξαν τη βόμβα") στη Χιροσίμα. Χωρίς καμία ιδιαίτερη βιασύνη αρχίζει να συγκεντρώνει στοιχεία για τον επιστήμονα που συνέλαβε και επεξεργάστηκε την ιδέα, στη συνέχεια ενδιαφέρεται για την οικογένεια του και προοδευτικά χάνεται μέσα σε ένα κλίμα περίεργο.
Να πω ότι η "φωλιά της γάτας" αναφέρεται σε ένα παιχνίδι χεριών, όπου τυλίγεται και ξετυλίγεται στα δάχτυλα ένας σπάγκος, φτιάχνοντας το σχήμα που αποκαλείται έτσι.
Ας παραθέσω μερικά στοιχεία από κριτικές που βρήκα και δίνουν επιτυχώς το στίγμα του βιβλίου.
   

Από την Ευμορφία Ζήση
Ο Κερτ Βόνεγκατ γεννήθηκε το 1922 στην Ιντιανάπολη των ΗΠΑ. Σπούδασε βιοχημεία και ανθρωπολογία. Το 1943 κατατάχθηκε ως εθελοντής στον αμερικανικό στρατό. Το 1945 συνελήφθη από τους Γερμανούς και βίωσε ως αιχμάλωτος πολέμου το βομβαρδισμό της Δρέσδης, γεγονός που αποτέλεσε έναυσμα για να γράψει το γνωστότερο έργο του, το ''Σφαγείο Νο 5''.

Στη ''Φωλιά της γάτας'' ο ήρωας του βιβλίου και ταυτόχρονα αφηγητής, Τζον, συγκεντρώνει πληροφορίες προκειμένου να γράψει ένα βιβλίο. Το θέμα του βιβλίου είναι τι έκαναν διάσημοι Αμερικανοί στις 6 Αυγούστου 1945, όταν έπεσε η ατομική βόμβα στη Χιροσίμα. Κατά τη διάρκεια της έρευνας έρχεται σε επαφή με τα τρία παιδιά του Φίλιξ Χένικερ, του υποτιθέμενου εφευρέτη της ατομικής βόμβας. Ο Φίλιξ Χένικερ είναι ένας άνθρωπος ο οποίος δεν ενδιαφέρεται διόλου για τις ανθρώπινες σχέσεις παρά μόνο για την κατασκευή της βόμβας. Λίγο πριν πεθάνει εφηύρε τον πάγο-εννέα, μια ουσία που στερεοποιεί το νερό με το οποίο έρχεται σε επαφή. Έτσι, αυτόματα ο πάγος-εννέα καθίσταται πιο επικίνδυνο όπλο και από τη βόμβα υδρογόνου. Η ανακάλυψη αυτή απειλεί να αφανίσει τον κόσμο. Ο Τζον ταξιδεύει σε ένα μικρό νησί της Καραϊβικής, όπου ανακαλύπτει ότι οι άνθρωποι εκεί πιστεύουν στον τυχοδιώκτη Μπόκονον του οποίου η θρησκεία βασίζεται σε κατάφωρα ψέματα. Όπως αναφέρει ο συγγραφέας: ''Όποιος αδυνατεί να καταλάβει πώς μια χρήσιμη θρησκεία μπορεί να στηρίζεται στο ψέμα, δεν πρόκειται να καταλάβει ούτε αυτό το βιβλίο''. Τέλος, μια πανέμορφη γυναίκα εξασκεί το μποκο-μάρου, το ερωτικό μασάζ πελμάτων και μαγεύει τον Τζον προσηλυτίζοντάς τον στην παράλογη αυτή πίστη. Τη στιγμή που ο Τζον ετοιμάζεται να ανακηρυχθεί πρόεδρος του νησιού εξαιτίας ενός μοιραίου λάθους, ο πάγος-εννέα πέφτει στη θάλασσα και τα πάντα παγώνουν.

Η ''Φωλιά της γάτας'' είναι ένα μυθιστόρημα φαντασίας. Τίποτα σε αυτό το βιβλίο δεν είναι αλήθεια. Το καυστικό στοιχείο και η σάτιρα σφραγίζουν την ιστορία που πλέκει ο Βόνεγκατ γύρω από το ζοφερό εύρημα, τον πάγο-εννέα. Ο συγγραφέας μέσω της επιστημονικής φαντασίας καυτηριάζει την εγκληματική επιστημονική αφέλεια, την τυφλή εμπιστοσύνη στους επιστήμονες που τους επιτρέπει να προβαίνουν σε ολέθρια πειράματα, τη θρησκοληψία, τον πατριωτισμό, την πολιτική, τον έρωτα. Μια είναι η αξία που προβάλλεται ως μέτρο όλων, ο άνθρωπος. Το βιβλίο αποτελείται από 127 μικρά κεφάλαια. Η γλώσσα που χρησιμοποιεί ο Βόνεγκατ είναι γεμάτη συμβολισμούς που παρακινούν τον αναγνώστη σε βαθύτερη σκέψη. Πολύ καλή η μετάφραση του Φίλιππου Χρυσόπουλου.

Ακόμη μια κριτική από τον Θοδωρή Γεωργακόπουλο.
Η "Φωλιά της Γάτας" είναι ένα από τα παραληρηματικά μυθιστορήματα φαντασίας που έχουν μια εντελώς εξωφρενική πλοκή, διάστικτη από απίθανες ιδέες. Αυτό, πιστεύω, είναι ένα από τα σημαντικότερα πράγματα στη λογοτεχνία : Το αναπάντεχο. Το να διαβάζεις μια φράση που δεν περίμενες με τίποτα, να τελειώσεις μια πρόταση και να νιώθεις την έκπληξη. Αυτό είναι και το φόρτε του Βόνεγκατ: Ποτέ δεν ξέρεις πώς θα τελειώσει η παράγραφος που διαβάζεις και, από ένα σημείο και μετά, ξέρεις ότι κάτι απίθανο θα συμβεί ωσονούπω, συνέχεια, και συνηθίζεις στην αναμονή της έκπληξης, και ο συγγραφέας δεν απογοητεύει ποτέ. Εκπλήσσει συνέχεια.

Το συγκεκριμένο βιβλίο λέει την περιπέτεια ενός κυνικού τύπου, που αποφασίζει να γράψει την ιστορία της τελευταίας μέρας της ζωής του ανθρώπου που ανακάλυψε την ατομική βόμβα. Αναζητεί τα τρία παιδιά του, μιλά με τους συνεργάτες του, και το ταξίδι τον πηγαίνει σε ένα νησί της Καραϊβικής, στην ανακάλυψη της πιο κυνικής θρησκείας του κόσμου, και ενός υπερόπλου πολύ πιο φονικού από την ατομική βόμβα. Οι συμβολισμοί είναι παντού, η γλώσσα κοφτή, το χιούμορ διάχυτο και τα κεφάλαια μικρούλια. Ευτυχώς και η μετάφραση είναι αξιοπρεπέστατη. Είναι από τα βιβλία που τα τελειώνεις σε μια, πολύωρη καθισιά, ίσως δίπλα σε ένα τζάκι, καθώς έξω κάνει κρύο και βρέχει.
Δυστυχώς η βιβλιογραφία του συγγραφέα στα ελληνικά είναι πολύ φτωχή -μόνο κάτι δοκίμιά του κυκλοφόρησαν πρόσφατα από τον Πατάκη με τίτλο "Ένας άνθρωπος χωρίς πατρίδα", ενώ τα μυθιστορήματά του είχαν κυκλοφορήσει πριν από δεκαετίες σε μεταφράσεις άθλιες- αλλά από την άλλη καλύτερα να τα διαβάσετε στα αγγλικά, όπου το κυνικό χιούμορ του λειτουργεί καλύτερα.

Και συνεχίζει ο Θοδωρής Γεωργακόπουλος.
Τέλος, παραθέτουμε τους 8 κανόνες του Κερτ Βόνεγκατ για το πώς πρέπει να γράφεις ένα διήγημα (χρήσιμο και για τους bloggers):
1. Κάνε τον ξένο που θα σε διαβάσει να πιστέψει ότι δεν πέταξε το χρόνο του.
2. Δώσε στον αναγνώστη τουλάχιστον ένα χαρακτήρα τον οποίο να υποστηρίζει.
3. Κάθε χαρακτήρας σου θα πρέπει να επιζητά κάτι -έστω κι ένα ποτήρι νερό.
4. Κάθε πρόταση πρέπει να κάνει τουλάχιστον ένα από δύο πράγματα: Να αποκαλύπτει ένα χαρακτήρα ή να προωθεί την πλοκή.
6. Να είστε σαδιστής. Όσο γλυκοί και αθώοι κι ας είναι οι πρωταγωνιστές σας, κάντε τους να πάθουν τραγικά πράγματα -έτσι ο αναγνώστης θα μάθει από τι είναι φτιαγμένοι.
7. Γράψτε για να ικανοποιήσετε έστω έναν άνθρωπο. Αν "ανοίξετε το παράθυρο για να κάνετε έρωτα στον κόσμο", που λέει ο λόγος, θα αρπάξετε μια πνευμονία.
8. Δώστε στους αναγνώστες όση περισσότερη πληροφορία γίνεται όσο πιο σύντομα γίνεται. Ξεχάστε το σασπένς. Οι αναγνώστες πρέπει να καταλαβαίνουν όλα όσα συμβαίνουν τόσο καλά, που να μπορούν να τελειώσουν την ιστορία από μόνοι τους, αν έρθουν κατσαρίδες και φάνε τις τελευταίες σελίδες.

Ωραίες συμβουλές οι τελευταίες ε?

ΤΑ ΤΕΤΡΑΔΙΑ ΤΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΕΛ. ΤΖΙΤΖΙΚΑΚΗ

ΤΑ ΤΕΤΡΑΔΙΑ ΤΟΥ ΔΟΝ ΡΙΓΟΒΕΡΤΟ του Μάριο Βάργκας Λιόσα, μετάφραση Βιβή Φωτοπούλου, εκδόσεις Καστανιώτη, 
Προσωπικά Αστεράκια 10 στα 10
και
ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΑΣΩ ΝΑ ΞΥΠΝΗΣΩ του Γεώργιου Ελ. Τζιτζικάκη, εκδόσεις Ιωλκός, 2010,
Προσωπικά Αστεράκια 5 στα 10


Μπορώ να πω ότι επρόκειτο για ατύχημα ... αλλά δεν έφταιγα εγώ. Η τύχη.

Πριν από κάμποσους μήνες πήγα στη δανειστική βιβλιοθήκη της γειτονιάς μου και πήρα 4 βιβλία. Τα δύο ήταν ελλήνων συγγραφέων τα οποία δεν έλεγαν τίποτα. Το άλλο ήταν πολύ καλό, αστυνομικό, μάλλον αστυνομικής λογοτεχνίας. Μπένζαμιν Μπλακ "Ο ασημένιος Κύκνος". Θα επανέλθω.

Το τέταρτο βιβλίο ήταν το βιβλίο του Λιόσα για τον οποίο δεν ήξερα τίποτε, παρά μόνο ότι μου αρέσει η λογοτεχνία της Ν. Αμερικής. Από τις πρώτες κιόλας σελίδες με τσίμπησε η αρπάγη του εξαιρετικού βιβλίου. Επρόκειτο για έναν μεγάλο συγγραφέα. Έφτασα στη σελίδα 160 και .... άφησα το βιβλίο. Πολύ απλά δεν ήθελα να τελειώσει. Ήθελα να επιστρέψω σε συνθήκες απόλυτης συγκέντρωσης για να αντλήσω τη μεγαλύτερη δυνατή απόλαυση.¨Έβλεπα το βιβλίο στο κομοδίνο μου και έψαχνα την κατάλληλη ώρα για να το διαβάσω (που δεν ήταν δυνατόν να έρθει έτσι όπως ήθελα). Και τι θα γίνει? Δε θα το διάβαζα ποτέ? 

Η ώρα ήρθε με τη μορφή του (γνωστού για μένα ξεχεστικού) γράμματος από τη βιβλιοθήκη που έλεγε ότι καθυστερήσατε το τάδε βιβλίο και παρακαλούμε να το φέρετε πίσω κλπ. κλπ. διότι είσθε ένα γαϊδούρι.

Έτσι ξεκίνησα να το ξαναδιαβάζω και να θαυμάζω .... Επιτέλους ένα ωραίο βιβλίο!
Αν και από κάποιες απόψεις έχει μια τολμηρή γραφή, δεν μπορεί κάποιος παρά να θαυμάσει τη λογοτεχνική πένα και την αστείρευτη φαντασία. Ο Δον Ριγοβέρτο είναι ένας καθ΄όλα αξιοσέβαστος μεσόκοπος ασφαλιστής χωρίς ιδιαίτερο παρουσιαστικό. Είναι παντρεμένος με την Λουκρέσια αλλά ένα οικογενειακό γεγονός τούς κρατά σε διάσταση. Συνδετικός κρίκος για τους συζύγους αλλά και η αιτία του χωρισμού τους είναι ο 11χρονος γιος του Ριγοβέρτο από τον προηγούμενο γάμο του, το αγγελούδι - διαβολούδι Φοντσίτο. Ο Δον Ριγοβέρτο διαθέτει μια πλούσια βιβλιοθήκη και μια λατρεία για τη ζωγραφική. Έχει οξύ κριτικό μάτι και σημειώνει τις σκέψεις του στα αγαπημένα του τετράδια. Παράλληλα γράφει σωρεία γραμμάτων προς όποιον του κάνει εντύπωση, συνήθως αρνητική, κατακεραυνώνοντας συνήθειες, τρόπους και καταστάσεις. Ειρωνεύεται, πολλές φορές χλευάζει αλλά πάντα με χιούμορ. Η επινοητικότητα στα σχόλια του είναι καταπληκτική! Οι περιγραφές του μοναδικές. Όταν διάβασα τον "Λίβελο κατά του αθλητή" αναγνώρισα μερικές από τις δικές μου σκέψεις και έσκασα στα γέλια...
Ο Δον Ριγοβέρτο όμως όσο αξιοσέβαστος και σοβαρός είναι το πρωί, τόσο ερωτικός γίνεται όταν πέσουν τα φώτα. Τη νύχτα λοιπόν, η καυστική πένα του γίνεται ερωτική και αναμιγνύει στα γραπτά του τον ερωτισμό μαζί με το φετιχισμό, τη λαγνεία και πολλά άλλα... Ιστορίες διαπλέκονται, αναμνήσεις ξυπνούν, τόσο δικές του όσο και της Λουκρέσια, ο μικρός Φοντσίτο τους μπερδεύει και τους σκανδαλίζει και το τέλος είναι .... αίσιο για την οικογένεια.
Μου άρεσε η μετάφραση της Βιβής Φωτοπούλου. Βρήκα επίσης πολύ ταιριαστό το εξώφυλλο με τον πίνακα του Diego Rivera "Retrato de la Sra. Dona Elena Flores de Carrillo" το οποίο παραπέμπει στη Δόνια Λουκρέσια. Το βιβλίο διάβασα με πραγματική απόλαυση, επιστρέφοντας συχνά πίσω για να ξαναδώ μια φράση ή λέξη. Συμπτωματικά και ενώ προγραμμάτιζα την αγορά κάποιου άλλου βιβλίου του, μαθαίνω ότι πήρε το φετινό νόμπελ λογοτεχνίας. Ε λοιπόν, το άξιζε και με το παραπάνω!
Καθώς οι σελίδες του Δον Ριγοβέρτο έτρεχαν και η απόλαυση δεν έχανε κανένα βαθμό, μου έδωσαν το βιβλίο "Να μην ξεχάσω να ξυπνήσω" με καλά διαπιστευτήρια. Το λάθος ήταν που ξεκίνησα παράλληλη ανάγνωση. Δεν είναι δυνατόν να πετάγεσαι από ένα τέτοιο βιβλίο σε ένα όποιο άλλο. Λάθος, αλλά έτυχε.

  Το βιβλίο του Τζιτζικάκη δεν ήταν κακό αλλά όπως καταλαβαίνετε ωχριούσε μπροστά σε αυτό που διάβαζα και έχανε ραγδαία τα καλά του σημεία στην αναπόφευκτη σύγκριση. Μα τι απαίτηση είχα τέλος πάντων? Είναι τα μεγέθη συγκρίσιμα? Όχι αλλά ήταν άδικο για το δεύτερο βιβλίο. Το αναγνωρίζω.
Έτσι κι εγώ άφησα να περάσει λίγος καιρός για να καταλαγιάσουν οι εντυπώσεις. Το αποτέλεσμα όμως παρέμεινε το ίδιο.

Δεν μου άρεσε ούτε ο τίτλος που επέλεξε ο συγγραφέας ούτε το εξώφυλλο. Το τελευταίο παραπέμπει σε πολύ Μύκονο! Δεν μου άρεσαν επίσης κάποια συντακτικά και ορθογραφικά λάθη που βρήκα και απαιτούσαν καλύτερη επιμέλεια κειμένου.
Όταν μου έδωσαν το βιβλίο να το διαβάσω, μου είπαν "πρόσεξε, είναι σκληρό σε κάποια σημεία και μπορεί να μην το αντέξεις". Δεν το βρήκα καθόλου σκληρό. Τις "σκληρές" ιστορίες τις έχω κατ' επανάληψη διαβάσει σε περιοδικά κυριακάτικων εφημερίδων ως εξομολογήσεις, ιστορίες κλπ. κλπ. Να μου έλεγαν για τον "Βασιλιά της Αβάνας" του Γκουτιέρες ότι είναι σκληρό βιβλίο, να συμφωνήσω. Αλλά αυτό... όχι. Με τίποτα δηλαδή.
Ομολογώ ότι με απογοήτευσε το κλίμα του βιβλίου. Άντρες φίλοι με διαπλεκόμενες ιστορίες. Απογοητεύσεις, προδοσίες, αποφθέγματα, γκόμενες, φιλοσοφική διάθεση περί του έρωτος. Επιφανειακά και ανώριμα. Πιστεύω ότι ο συγγραφέας έχει δυνατότητες αλλά θέλει ακόμη πολλή δουλειά.  

ΒΙΒΛΙΟΡΑΜΑ

Η ΕΒΡΑΙΑ ΝΥΦΗ του Νίκου Δαβέττα

Εκδόσεις Κέδρος, 2009, σελ. 223

Από σήμερα αλλάζω τα Προσωπικά Αστεράκια από 5 στα 10. Είναι λίγες οι διαβαθμίσεις στα 5. Καλύτερα 10 και καλά!
Επίσης τις μάπες τις βαθμολογώ πλέον όχι με αστέρια (δεν τα χαραμίζω) αλλά με αστερίες.

Προσωπικά αστεράκια 8 στα 10

"Η Εβραία νύφη" δεν με απογοήτευσε. Με αφορμή τον έρωτα του ήρωα για μια ανορεξική κοπέλα, απόρροια ενός one night stand, διατρέχουμε ζωές και εποχές, από τη δεκαετία του '40 μέχρι τις φωτιές στην Ολυμπία του 2007.

Εν πρώτοις όλα φαίνονται ασύνδετα και ριγμένα στο χαρτί όπως όπως. Σύντομα όμως όλα ξεκαθαρίζουν και κάθε κομματάκι μπαίνει στη θέση του. Με συνεχή flash back ο συγγραφέας μεταδίδει στον αναγνώστη το άγχος του ήρωα για τα παιδικά του χρόνια και το πατρικό πρότυπο, δικιολογεί πολλές από τις μετέπειτα ενέργειες του και απενοχοποιεί τις σκέψεις του. Πλέκει τη ζωή του ήρωα με τη ζωή και το θάνατο της κοπέλας που και αυτή με τη σειρά της βασανίζεται από το σκοτεινό παρελθόν του πατέρα της στη Θεσσαλονίκη της δίωξης των Εβραίων. Ανάμεσα τους παρεμβάλλονται οι ζωές και τα λόγια όλων όσων έπαιξαν ρόλο στα ενοχικά συναισθήματα τους και στις απορίες τους. Σαν ένα γαϊτανάκι διαβάζουμε για ανθρώπους και το ρόλο που έπαιξε ο καθένας τους στην ιστορία. Τα συμπλέγματα των ηρώων ήταν τελικά τόσο σύνθετα που τους ισοπέδωσαν.

Ενδιαφέρον βιβλίο που καταπιάνεται με το δύσκολο θέμα του αφανισμού των εβραίων της Θεσσαλονίκης αλλά και τον εμφύλιο. Κάθε πρόσωπο και ένα ιστορικό γεγονός. Ίσως αυτό ξενίζει και μπερδεύει στο βιβλίο. Και βέβαια, νεώτερη ιστορία δεν είναι μόνο αυτά. Θα ήθελα ωστόσο να διαβάσω και τα υπόλοιπα 2 βιβλία της τριλογίας.

Τέλος, η εντύπωση που αποκόμισα από το βιβλίο είναι ότι ο συγγραφέας ξέρει να χειριστεί τη γλώσσα, ξέρει να γράφει.

Παραθέτω δύο αποσπάσματα που μου άρεσαν :"...μάθε τον εχθρό σου. Κλέψε νότες από τη μουσική του. Λιώσε τους ήχους σου μέσα στις δικές του συγχορδίες, μετάφρασε όσο καλύτερα μπορείς τα ποιήματα του, τα θρησκευτικά του βιβλία. Κατάκτησε τον κόσμο του φτιάχνοντας καλύτερους δρόμους, πιο γερά σπίτια, ανθεκτικότερες γέφυρες. Φύτεψε όσα περισσότερα δέντρα μπορείς. Μην ξεριζώνεις τα δικά του... Τους ξύλινους φράχτες που σας χωρίζουν εσύ πρώτος επιδιόρθωσε. Αν στέκεσαι απέναντι του πετώντας μονάχα πέτρες, θα είσαι για πάντα ένας άνθρωπος της λίθινης εποχής, καταδικασμένος να επιστρέψει κάποια μέρα στη σπηλιά του."

Και αλλού ο συγγραφέας περιγράφει το βασανιστικό συναίσθημα του ήρωα όταν ήταν παιδί, πρόδρομο της αγοραφοβίας, από την οποία αργότερα ευτυχώς απαλλάχτηκε.

"... μέσα μου κάτι έλιωνε όταν έπρεπε να αντικρίσω ξένο κόσμο.... Στην πιο όμορφη συμφοιτήτρια μου χρωστάω το γεγονός ότι σήμερα μπορώ να κάθομαι σε ένα Καφέ και να μην κρύβομαι πίσω από μια εφημερίδα, να πηγαίνω στον κινηματογράφο μόνος μου και να μην τρέμω, όταν ανοίγουν τα φώτα, να διασχίζω με αυτοπεποίθηση τη σάλα ενός εστιατορίου και να μη με νοιάζει πόσα και ποια κεφάλια θα γυρίσουν. Ωστόσο, βαθιά μέσα μου, υπάρχει πάντα ο φόβος μπας και πάρουν χαμπάρι οι γύρω μου, τι τρόπους και άμυνες έχω επινοήσει για να διεκπεραιώνω με επιτυχία καθημερινά πρακτικά θέματα."

Το εξώφυλλο με σχεδιασμό από τη Βάσω Αβραμοπούλου ήταν πολύ όμορφο μεν αταίριαστο με το βιβλίο δε.

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ 5 ΣΤΑ 5 !

FATHERLAND του Robert Harris, πρώτη έκδοση 1992

Προσωπικά αστεράκια 5 στα 5

Εξαιρετικό βιβλίο! Ανταποκρίνεται πλήρως στον χαρακτηρισμό "πολιτικό θρίλερ". Δομεί την πλοκή του βήμα βήμα εισάγοντας τον αναγνώστη στον εφιάλτη του φασιστικού καθεστώτος το οποίο δεν τελειώνει τη δεκαετία του '40 αλλά φτάνει μέχρι το 1964.
Σαν μην υπήρξε λοιπόν ποτέ η κατάρρευση του κράτους του Χίτλερ, η ιστορία διαδραματίζεται την άνοιξη του 1964 στο Βερολίνο με ήρωα τον Ξαβιέ Μαρτς, ανακριτή του τμήματος ανθρωποκτονιών της αστυνομίας της πόλης.
Μέσα από το βιβλίο ξυπνάει ο χειρότερος εφιάλτης της ανθρωπότητας με λεπτομέρειες μιας κοινωνίας που θα υπήρχε αν... ο Χίτλερ ζούσε, είχε κερδίσει τον πόλεμο και κυβερνούσε το μισό κόσμο...
Με αφορμή την ανάθεση της διαλεύκανσης μιας δολοφονίας στον Μαρτς, σχεδόν κατά τύχη, παρακολουθούμε με κομμένη την ανάσα, τον αγώνα ενός έξυπνου ανθρώπου, μη διαβρωμένου από το καθεστώς και την πορεία του μέχρι την τελική "απελευθέρωση".
Προς το τέλος του βιβλίου αναγνώρισα τη φρίκη έτσι όπως την έζησα ως επισκέπτης στο Άουσβιτς και ξαναθυμήθηκα εκείνη τη σιωπή όλων όσων πήγαιναν στο στρατόπεδο για να γνωρίσουν αυτό το κομμάτι της ιστορίας. Χάρηκα ειλικρινά που "χρησιμοποίησα" την εμπειρία του panost από το boookcrossing και ζήτησα να διαβάσω το βιβλίο.

Παραθέτω την κριτική του ίδιου.
"Από τα πιο πρωτότυπα μυθιστορήματα που έχω διαβάσει. Θα μπορούσε η ιδέα, να γραφεί ένα μυθιστόρημα στο πλαίσιο του χιτλερικού καθεστώτος που σχεδόν νίκησε την ανθρωπότητα, να βγει πρόχειρη και κακογραμμένη. Αντιθέτως, εδώ έχουμε ένα σωστό και σοβαρό πολιτικό θρίλερ. Πώς θα σας φαινόταν αν η Πολωνία και η Τσεχοσλοβακία δεν υπήρχαν πια στον χάρτη, αν η Γερμανία είχε εθνική επέτειο όποτε γιόρταζαν τα γενέθλια του Φύρερ, αν ο Τσώρτσιλ είχε καταφύγει νικημένος στον Καναδά, αν το Βερολίνο όντως το έχτιζε ο Άλμπερτ Σπέερ;

Χωρίς να καταντά με τίποτα κουραστικό, χωρίς να υπάρχει ίχνος διδακτισμού (κοιτάξτε πώς έκανε τον κόσμο ο Χίτλερ, όχι προσέξτε τις αλλαγές που θα υπήρχαν αν νικούσε ο Χίτλερ κλπ.) ξεδιπλώνεται ένα πλέγμα δολοφονιών και ξεκινά ένας αγώνας για την αποκάλυψη της αλήθειας γύρω από τις εξοντώσεις των Εβραίων (ήταν αλήθεια τελικά; και πώς τους εξόντωναν; και γιατί; γιατί ο Χίτλερ δεν είχε δεσμευτεί ποτέ γραπτώς για κάτι τέτοιο; κλπ.).
Ο μελετηρός αναγνώστης μπορεί να βρει διάσπαρτες στο κείμενο ψηφίδες για τη μετατροπή του κόσμου σε υποχείριο του μεγαλύτερου τύραννου της σύγχρονης Ιστορίας (είμαστε στο 1964 και ναι υπάρχει Ψυχρός πόλεμος, ναι ακόμη πολεμούν οι Γερμανοί στις εσχατιές της γερμανικής αυτοκρατορίας για την οριστική εδραίωσή της, μετά και την κατάληψη του ρωσικού έθνους).
Μακάρι να είχα χρόνο να διασταύρωνα τα υποθετικά γεγονότα με τις πραγματικές τους διαστάσεις (ακόμη αναρωτιέμαι ποιος είναι αυτός ο Τζο Κένεντι που θα γινόταν Πρόεδρος των ΗΠΑ αν κυριαρχούσε ο Χίτλερ*). Έχουμε λοιπόν τον Μαρτς, που δεν έχει διαβρωθεί από το καθεστώς, δεν έχει υποκύψει στα "θέλγητρα" του ναζισμού αλλά δεν μπορεί να κάνει και τίποτα για να αντισταθεί, αυτό θα ισοδυναμούσε με αυτοκτονία. Και τα πτώματα που αρχίζουν να μπαίνουν στο δρόμο του, κρύβουν την αγωνία και το αίμα χιλιάδων Εβραίων που κατέληξαν στα κρεματόρια και εξαφανίστηκαν από το χάρτη άδικα των αδίκων (τα έγγραφα που τελικά αποκαλύπτουν τη συνωμοσία για το ολοκαύτωμα είναι αληθινά, όπως ισχυρίζεται ο συγγραφέας). Ο Μαρτς θα βρει στο δρόμο του μια Αμερικανίδα δημοσιογράφο, θα καταφύγει με ημερήσια βίζα παρακαλώ και μόνο με μέσον στην Ελβετία, για να γυρίσει στην πατρίδα του με τα πολύτιμα έγγραφα. Προδοσίες, προπαγάνδα, τυφλή υπακοή, λες "δόξα τω Θεώ" ξανά που ο Χίτλερ δεν νίκησε στον πόλεμο. Και πάνω από όλα ένα καλό πολιτικό θρίλερ, σκάλες ανώτερο από ένα βιβλίο Bell.

* Ο Τζο Κέννεντι είναι ο μπαμπάς των Κέννεντι, επιχειρηματίας, πολιτικός, γυναικάς και μεγάλο λαμόγιο, απ' ότι έχω καταλάβει."

ΕΝΑ ΒΑΛΣ ... ΑΣΤΑ ΝΑ ΠΑΝΕ...

ΛΕΝΑ ΜΑΝΤΑ

ΒΑΛΣ ΜΕ ΔΩΔΕΚΑ ΘΕΟΥΣ

Εκδ. Ψυχογιός
Προσωπικά Αστεράκια 1 στα 5 

Πήρα το βιβλίο μαζί μου στις διακοπές στη Νότια Ισπανία. Αφόρητη πλήξη! Δε νομίζω ότι θα ξαναχαραμίσω πολύτιμο χρόνο από τη ζωή μου για τέτοια βιβλία και ειδικά όταν βρίσκομαι σε ανάπαυλα. Πολύ απλά δε διαβαζόταν. Προβλέψιμο, γλυκερό, γεμάτο φιλοσοφίες της συμφοράς, χειρότερο και από τα Άρλεκιν που διάβαζα για να ξεσκάσω όταν έδινα πανελλήνιες για το πανεπιστήμιο.

Τι μου έκανε εντύπωση : 1. Προτάσεις του τύπου "Κάτω από τα πόδια του απλωνόταν η θάλασσα. Είχε κατακερματίσει (!) τη στεριά που βρέθηκε αλαζονικά στο δρόμο της (!), αφήνοντας πίσω απότομα βράχια, βράχια κοφτερά, επικίνδυνα... Και σα να μην ήθελε ούτε η ίδια τέτοια καταστροφή, κάθε που έδυε ο ήλιος, κάθε που βουτούσε στον υγρό του τάφο (!) για να βγει από κει πάλι νικητής το ξημέρωμα, η θάλασσα για λίγο (!), για πολύτιμες στιγμές ομορφιάς, κοκκίνιζε ματωμένη (!)". Γεμάτο τέτοιες ωραιολογίες το βιβλίο.

2. Η ιστορία περιγράφει τη γνωριμία και τη φιλία ενός άνδρα και 3 γυναικών με αφορμή ένα τρακάρισμα. Το εύρημα δεν είναι κακό αλλά στο τέλος γίνονται όλα τόσο αναληθοφανή που το εύρημα αυτοαναιρείται και χάνει όλη την (πιθανή) γλύκα του. Ο εργασιομανής αποτυχημένος σύζυγος και πατέρας ξυπνάει εν μία νυκτί και διορθώνει τη ζωή του, αναγνωρίζει τα λάθη του, συγχωρεί τη γυναίκα του που τον κεράτωσε και επανορθώνει ταχύτατα τη σχέση με την κόρη του η οποία δεν ήθελε ούτε να τον δει. Παράλληλα είναι ευτυχής διότι ο γκόμενος της μάνας αποδεικνύεται εξαιρετικός πατριός, καλός άνθρωπος και προτίθεται να αποκαταστήσει τη φουλ ερωτευμένη πρώην σύζυγο! Μιλάμε για τελειότητα! Σχέσεων, αισθημάτων, καταστάσεων... Σε όλο αυτό το σοκ καμία αναφορά στους φουκαράδες τους γονείς του. Σα να ήταν ορφανός! Ευτυχώς που υπήρχαν οι 3 φίλες και του συμπαραστάθηκαν! Καμία νύξη για την ενημέρωση ή τη συναισθηματική εμπλοκή των γονιών!
Η κυρία του καλού κόσμου, η πάμπλουτη, με τα κομμωτήρια και τα ινστιτούτα έχει παντρευτεί έναν προικοθήρα αλλά δεν το έχει καταλάβει. Έχει βέβαια πανεπιστημιακή μόρφωση, είναι πανέξυπνη, πανέμορφη αλλά... δεν έχει ιδέα για τον άντρα της! Ας είναι καλά αυτή η φιλία που την ξυπνάει,  τον απαρνιέται (!) (τον καλό κόσμο ντε) και μετακομίζει από την Πολιτεία και τα τέννις κλαμπ στην Πανόρμου, όπου μαθαίνει να μαγειρεύει, να δουλεύει και φαντάζομαι να βάφει μόνη της πλέον τα νύχια της! Ξαναβρίσκει τον μοναδικό, απίθανο, υπέροχο πρώτο έρωτά της (ο σύζυγος ήταν το νούμερο 2 διότι ήτο και ηθικοτάτη) ο οποίος σημειωτέον δεν την είχε ξεχάσει ποτέ όλα αυτά τα χρόνια και τη σκέπτεται συνεχώς. Και όχι μόνο συναντιούνται τυχαία στη μικρή πόλη του Ναυπλίου 3-4 φορές πριν πέσει ο ένας στην αγκαλιά του άλλου και ξαναχωρίσουν αλλά ξαναβρίσκονται εντελώς, μα εντελώς τυχαία και στην Αθήνα! Πόση τύχη! Και τι καλός άνθρωπος που ήταν αυτός! Έγινε στο μεταξύ και οικονομικά ανεξάρτητος και απαίτησε να την παντρευτεί και να υιοθετήσει κιόλας το παιδί του πρώτου που αγνοούσε την εγκυμοσύνη γιατί ήταν ένα κάθαρμα και καλά του έκανε που του απέκρυψε το ότι ήτο ο πατήρ!

Η προϊσταμένη - αδελφή - απότομος - μονόχνωτος κέρβερος, αντίθετα με ό,τι επικρατεί παγκοσμίως, κάνει νυχτερινές βάρδιες στο τμήμα της (!). Είναι αγέλαστη, απρόσιτη, με μια αποτυχημένη ζωή αλλά βρίσκει το νόημα της ύπαρξης της σε αυτή τη φιλία πολύ εύκολα, αμέσως θα έλεγα, μέσα σε ώρες! Και ω του θαύματος γίνεται κ#λος και βρακί με τους άλλους 3!
Τέλος υπάρχει και το πλάσμα που περνάει απαρατήρητο σε όλη του τη ζωή! Έχει οικογένεια, αδέλφια αλλά κανένας δεν τη "βλέπει". Για φαντάσου πράγματα! Νέα οντότητα αυτή! Όσο ζω μαθαίνω! Και στην περίπτωση αυτή "οι άλλοι" έφταιγαν! Γίνεται όμως πρώτη φίλη με μια δύστροπη και αποτραβηγμένη συγγραφέα που δε θέλει να αντικρύσει ούτε τα άντερα της κοιλιάς της! Της λέει δε της συγγραφέως όλα της τα μυστικά και δέχεται συμβουλές συμπυκνωμένης πείρας. Στο φινάλε με τη βοήθεια ενός χριστουγεννιάτικου δέντρου μετατρέπεται σε αισθησιακή γυναίκα και τα φτιάχνει με τον φίλο..., το παιδί του τη λατρεύει βέβαια και την εγκρίνει και όλοι ευτυχούν. 

3. Η προϊσταμένη πεθαίνει αλλά μέχρι τέλους δεν φιλοτιμιέται να αναθεωρήσει και να επανορθώσει, έστω και μερικά, τη σχέση της με τους γονείς της. Περιττά πράγματα... Ενώ φαίνεται τόσο συνειδητοποιημένη με το θάνατο και φροντίζει να κλείσει τις εκκρεμότητες των άλλων και της ζωής της, δηλαδή τους τακτοποιεί όλους και μετά κλείνει τα μάτια της, δεν κάνει τον κόπο να ασχοληθεί με τους γονείς της. Αντίφαση για ένα άτομο που οδεύει εις γνώσιν του και με παρρησία στο θάνατο.

4. Όλα είχαν ένα προβλέψιμο happy end. Όλα διορθώθηκαν, όλοι ευτύχησαν, όλα ήρθαν δεξιά που θα΄λεγε και η γιαγιά μου. Μπήκε και ο θάνατος για να δώσει μια νότα συγκίνησης. Ούτως ή άλλως αυτή η ηρωίδα περίσσευε...

Τι να πω? Κρίμα που τόσα αξιόλογα βιβλία κάθονται στα ράφια και περιμένουν να τα ανακαλύψει κάποιος και γίνονται γνωστά ένα μάτσο ... ας μην το συμπληρώσω. 

GRAN TORINO - ΚΑΤΩΤΕΡΗ ΤΩΝ ΥΠΟΣΧΕΣΕΩΝ

GRAN TORINO Ταινία του 2009 με τον Clind Eastwood σε ρόλο σκηνοθέτη και πρωταγωνιστή, στην τελευταία όπως δήλωσε εμφάνιση του ως ηθοποιού. Στην ταινία ο μικρότερος γιος του κρατάει ένα δεύτερο ρόλο. Η ταινία γυρίστηκε στο Michigan για φορολογικούς λόγους, με κυριότερη τοποθεσία το Highland Park. Το σενάριο είχε σταλεί και απορριφθεί από διάφορες εταιρίες παραγωγής οι οποίες θεώρησαν ότι το θέμα και η μεγάλη ηλικία του ήρωα δεν θα τραβούσαν το κοινό. Τελικά επιστρατεύτηκε ο ογκόλιθος Eastwood ο οποίος από μόνος του αλέθει τις όποιες ανασφάλειες. Ήταν τυχεροί γιατί τον βρήκαν εύκαιρο στο μεσοδιάστημα που γύριζε ένα άλλο έργο, το οποίο καθυστέρησε για κάποιους λόγους και του άφησε ένα περιθώριο να ασχοληθεί με αυτό. 

Ο Eastwood ενσαρκώνει έναν πολωνό - αμερικανό μονόχνωτο βετεράνο του πολέμου της Κορέας ο οποίος χήρεψε πρόσφατα. Ζει αποξενωμένος από τα παιδιά του και τα εγγόνια του περιβαλλόμενος από μετρημένους φίλους και το σκύλο του, σε μια περιοχή η οποία πλέον κατοικείται από μετανάστες Χμογκ. Στην ταινία μαθαίνουμε για την ιστορική εμπλοκή των Χμογκ στον πόλεμο του Βιετνάμ στο πλευρό των Αμερικανών.  

Ο τίτλος της ταινίας αναφέρεται στο αγαπημένο του αυτοκίνητο ένα Ford Gran Torino του 1972 το οποίο προσέχει και διατηρεί σε άριστη κατάσταση στο γκαράζ του. Με αφορμή την καθημερινότητα των διπλανών Χμογκ γειτόνων αλλά και την απόπειρα του γιού τους να του κλέψει το αμάξι πιεζόμενος από μια συμμορία νεαρών Χμογκ της γειτονιάς, παρακολουθούμε τη σταδιακή αλλαγή του πρωταγωνιστή και την ενσωμάτωση του στην μικρή τοπική κοινωνία. Γίνεται ο φύλακας - άγγελος των δύο γειτονόπουλων και αποκτά ένα ρόλο δίκαιου και τίμιου στη γειτονιά των μεταναστών. Όταν μαθαίνει ότι πάσχει από καρκίνο πνεύμονα οργανώνει την "τελική του έξοδο" έτσι ώστε να απαλλάξει τα δύο παιδιά από την πίεση και την παρενόχληση της συμμορίας. Μέσα στην ιστορία εμπλέκεται και ο παπάς της ενορίας, ένας επίμονος γεμάτος φλόγα νεαρός ο οποίος υφίσταται επιτυχώς τον αρνητισμό και τον κυνισμό του ήρωα. Στο τέλος ακόμα και αυτός τον πλησιάζει.

Η ταινία με απογοήτευσε. Καλά που την είδα σε DVD τουλάχιστον. Δεν ξέρω τι περίμενα ωστόσο. Ίσως είχα στο μυαλό μου την παλαιότερη ταινία του Eastwood Million Dollar Baby η οποία μου είχε αρέσει πολύ θυμάμαι. Τούτη εδώ τη βρήκα λίγη και γεμάτη ευκολίες. Κατά την εξέλιξη της ιστορίας έχοντας ήδη στο μυαλό σου και στα μάτια σου ότι πρωταγωνιστεί ο Eastwood παλινδρομείς κατά μία έννοια σε έργα του ίδιου πολλά πολλά χρόνια πριν. Παρότι είναι γέρος τώρα, αυτόματα ως θεατής δεν μπόρεσα να μη γυρίσω και να μη θυμηθώ τον Dirty Harry. Οι έννοιες αυτοδικίας και αυτοθυσίας είναι διάχυτες στην ταινία. Ο πρωταγωνιστής είναι πλέον ανήμπορος για θεαματικές σκηνές αλλά βασίζεται στην κοφτερή του γλώσσα και στο εύγλωττα απόμακρο στυλ του. Πάντως πολύ εύκολα ο μονόχνωτος ήρωας παρασύρεται από τους γείτονες, πολύ εύκολα αφήνεται στα προβλήματα των παιδιών και παίρνει θέση, πολύ εύκολα απορρίπτει την οικογένεια του, πολύ εύκολα, σωστά και γρήγορα γίνονται όλα. Τυπικά διδακτικά αμερικάνικα.

Rotten tomatoes 80 αλλά διαφωνώ. Θα έδινα με το ζόρι 50.  

ΕΝΑ ΑΛΛΟ ΠΟΥΛΙ, ΚΟΥΡΔΙΣΤΟ

ΤΟ ΚΟΥΡΔΙΣΤΟ ΠΟΥΛΙ του Χαρούκι Μουρακάμι,

μετάφραση από τα Αγγλικά Λεωνίδας Καρατζάς, εκδόσεις Ωκεανίδα 2005, σελίδες 862.

Προσωπικά αστεράκια 4 στα 5.

Διθυραμβικές κριτικές έχει πάρει το βιβλίο. Όπου και να διαβάσεις, ο συγγραφέας συγκαταλέγεται στους αξιόλογους του καιρού. Ήθελα από καιρό να διαβάσω ένα του βιβλίο και η ευκαιρία εμφανίστηκε μόλις πρόσφατα. Μάλιστα "το κουρδιστό πουλί" ταξίδεψε στο Κέιπ Τάουν παρόλο τον όγκο του. Γύρισε μισοδιαβασμένο μεν αλλά όχι ξεχασμένο ή παρατημένο. Ήταν λοιπόν ακόμα ένα βιβλίο του αεροπλάνου για μια μεγάλη, κουραστική, μακρινή πτήση. Παράξενη τη βρίσκω την ιαπωνική λογοτεχνία. Όχι ότι δεν μου αρέσει. Εξάλλου συγκαταλέγω ως ένα από τα καλύτερα αναγνώσματα το "Μη μ΄αφήσεις ποτέ" του Κ. Ισιγκούρο. Είναι όμως παράξενη.

Η ιστορία ξεκινά με αφορμή την εξαφάνιση ενός γάτου ο οποίος είναι το κατοικίδιο ενός νεαρού ζευγαριού και φέρει το όνομα του αδελφού της γυναίκας. Καθώς η ιστορία ξετυλίγεται, παρακολουθούμε με λεπτομέρεια τη ζωή του ήρωα - αφεντικού του γάτου. Σύντομα την εξαφάνιση του γάτου ακολουθεί η εξαφάνιση της γυναίκας του ήρωα ο οποίος ξεκινά έναν αγώνα για να τη βρει και να την ξαναφέρει πίσω στο σπίτι τους. Η ζωή του ήρωα αλλάζει δραματικά, το φανταστικό και το μεταφυσικό πλέκονται μεταξύ τους και η αιώνια πάλη καλού - κακού ελοχεύει στον πάτο ενός πηγαδιού. Παράλληλα αναπτύσσονται και παράπλευρες ιστορίες που είτε αφορούν νέες γνωριμίες του ήρωα είτε άπτονται της ιαπωνικής ιστορίας.

Το βιβλίο μου άρεσε αν και το βρήκα παράξενο. Δεν κατάφερα να "εγκλιματιστώ" στην πλοκή του και να ζω αφηρημένα όσο καιρό το διάβαζα (όπως μου συμβαίνει με μερικά ενδιαφέροντα για μένα βιβλία). Το ενδιαφέρον πάντως μου το κράτησε μέχρι τέλους.

Ήταν αρκετά τα σημεία που μου φάνηκαν κάπως ξεκάρφωτα στην πλοκή, όπως και τα σημεία με υπερβολικές λεπτομέρειες που δεν καταλάβαινα τι εξυπηρετούσαν στην αφήγηση.

Τι θα θυμάμαι από το βιβλίο :

"Το κουρδιστό πουλί κουρδίζει το ελατήριο του κόσμου".

Τα λόγια του θείου του ήρωα : "Όταν ξέρω ότι έχω βρει τον κατάλληλο άνθρωπο, του δίνω ένα μάτσο χαρτονομίσματα και τον αφήνω να έχει το πάνω χέρι. Πρέπει να πληρώνεις γενναιόδωρα για όσα αγοράζονται με χρήμα, χωρίς να σε νοιάζει πόσα θα κερδίσεις και πόσα θα χάσεις. Κράτα δυνάμεις γι΄αυτά που δεν αγοράζονται με χρήμα". 

"Τη μοιραζόμασταν (εννοεί την εμπειρία που έζησαν δύο στρατιώτες σε μια δύσκολη στιγμή) αποφεύγοντας να μιλήσουμε γι΄αυτή". Το κατανοώ επειδή το έχω ζήσει κι εγώ.

"Μερικά είδη πληροφορίας είναι σαν το καπνό : βρίσκουν τον τρόπο να χωθούν στα μάτια και στα μυαλά των ανθρώπων είτε το θέλουν εκείνοι είτε όχι, χωρίς να νοιάζονται καθόλου για τις προσωπικές προτιμήσεις". Αναφέρεται στα ΜΜΕ και στην πλύση εγκεφάλου που κάνουν. Ο ήρωας αναγκάζεται να συναντηθεί με τον αδελφό της γυναίκας του μετά από τρία χρόνια  και συνειδητοποιεί ότι επειδή η τηλεόραση τον προβάλλει διαρκώς, είναι σαν να τον αντάμωσε μόλις χθες.

Ο θείος πάλι : "Η αφιέρωση άφθονου χρόνου σε κάτι μπορεί ν΄αποδειχτεί πως είναι η πιο εκλεπτυσμένη μορφή εκδίκησης". 

Δια στόματος ενός παλιού στρατιώτη : "... δεν υπάρχει τίποτα πιο απάνθρωπο στον κόσμο απ΄την απόγνωση που δημιουργεί η έλλειψη ελπίδας".

Οι καλύτερες περιγραφές ήταν εκείνη της εξολόθρευσης των ζώων του ζωολογικού κήπου, ένα ζεστό πρωινό του Αυγούστου και εκείνη του βασανισμού ενός κατασκόπου στη Μογγολία.

Τελειώνοντας, θέλω να γράψω κάτι ακόμα. Η μετάφραση είναι από τα αγγλικά, δηλαδή η μετάφραση της μετάφρασης. Ίσως στο πρωτότυπο κείμενο να υπήρχε και κάτι άλλο που ή δεν μπόρεσε να αποδοθεί ή χάθηκε με τις μεταφράσεις. Θα μου πείτε "ναι, τώρα, εδώ τον έχουμε τον μεταφραστή που ξέρει άπταιστα ιαπωνικά για να μεταφράσει από το πρωτότυπο". Αν και για ένα μεγάλο εκδοτικό οίκο αυτό το θεωρώ ευνόητο, ωστόσο δέχομαι να κατανοήσω τη δυσκολία. Είναι σίγουρο ότι η δουλειά της μετάφρασης προυποθέτει και λογοτεχνική γραφή. Θα μπορούσε όμως κάλλιστα ο μεταφραστής να βοηθηθεί από έναν native speaker ελληνοιάπωνα ο οποίος ίσως του ξεκαθάριζε κάποια σημεία με παράλληλες αναγνώσεις και τον άφηνε μετά (τον μεταφραστή) να αποδώσει το κείμενο του απρόσκοπτα.     

ΜΑΠΕΣ - ΣΥΝΕΧΕΙΑ 2

SURROGATES

Ταινία του 2009, με τον Bruce Willis ο οποίος ουσιαστικά αποτελεί τον κράχτη της. Το σενάριο είναι βασισμένο στην ομώνυμη σειρά κόμικ. Η ιδέα δεν είναι κακή, η μεταφορά της στο πανί ατύχησε.

Η ταινία διαδραματίζεται το 2017 και γυρίστηκε στην Μασσαχουσέτη. Στην αρχή βλέπουμε έναν αγνώριστο από το make up Bruce με ξανθό περουκίνι και φράντζα! Φανταστείτε πόσο γελοίο μοιάζει...
Οι surrogates είναι εξελιγμένα ανδροειδή - ρομπότ που αντιπροσωπεύουν τους αντίστοιχους ανθρώπους από τους οποίους προέρχονται. Ωραίο σαν ιδέα και ίσως μελλοντικό επίτευγμα της ανθρωπότητας όσο εφιαλτικό και αν μοιάζει. Δηλαδή είμαι χοντρός, κακάσχημος και φαλακρός. Πολύ θα ήθελα να ήμουν ψηλός, γεροδεμένος, ξανθός και γαλανομάτης. Αγοράζω έναν τέτοιο αψεγάδιαστο surrogate μου, αυτός κάνει όλες μου τις δουλειές κι εγώ ζω στην ασφάλεια του σπιτιού μου χωρίς να χρειαστεί να βγω έξω και να κινδυνεύω ή να κουράζομαι.
Πολύ ενδιαφέρουσα ιδέα! Μερικοί, κρατούν στο surrogate τους ένα αχνό πρότυπο του πρωτότυπου εαυτού τους αλλά ομορφότερο και νεανικότερο. Άλλοι γίνονται εντελώς κούκλοι και αγνώριστοι. Οι πραγματικοί άνθρωποι έχουν φτάσει να ζουν στη σκοτεινή ασφάλεια του δωματίου τους πλαδαροί και ατημέλητοι, φοβισμένοι πλέον να κυκλοφορήσουν και να εκτεθούν στους κινδύνους. Οι τεχνητοί κυκλοφορούν έξω,  οπότε στους δρόμους των πόλεων αντικρύζεις μόνο την ομορφιά! Οι surrogates δεν σκοτώνονται, δεν τραυματίζονται, δεν ληστεύονται, δεν τσαλακώνονται. Ό,τι και να γίνει επισκευάζονται αμέσως!
Πολύ ενδιαφέρον επίσης θα ήταν το casting για την ταινία επειδή χρειάστηκαν μια πλειάδα όμορφων ηθοποιών για όλους σχεδόν τους ρόλους ηθοποιών ή κομπάρσων!

Με βάση την ιδέα των ρομπότ - αντικαταστατών εξελίσσεται το σενάριο, που ως σύνολο, δεν λέει τίποτε. Υποστηρίζει έναν γερασμένο Bruce που αδυνατεί πλέον να κάνει τις μαγκιές των προηγούμενων ταινιών δράσης. Χωρίς δράση και με σχηματική πλοκή η ταινία σέρνεται έχοντας φάει από την αρχή το στοιχείο της έκπληξης των surrogates. Η μόνη εντυπωσιακή σεκάνς είναι εκείνη που ξαφνικά πατιέται ένα κουμπί και καταρρέει όλο το σύστημα των surrogates. Η λήψη είναι από ψηλά και αποτυπώνει όλη η ζωή μιας πόλης που σταματάει καθώς καταρρέουν τα ρομπότ το ένα μετά το άλλο, τη στιγμή που ένα οδηγεί, άλλο ψωνίζει, μερικά περπατούν πολυάσχολα στο δρόμο κλπ.

Rotten tomatoes 39% και συμφωνώ.

ΜΑΠΕΣ - ΣΥΝΕΧΕΙΑ

SEVEN POUNDS

Ταινία - μελόδραμα του 2008 με τον Will Smith στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Αφορά έναν άνδρα ο οποίος βάσει ενός προσεκτικού σχεδίου επεμβαίνει καταλυτικά στις ζωές 7 ανθρώπων. Δεν λέω περισσότερα επειδή το φινάλε και η λύση όλων των αποριών που σταδιακά δημιουργούνται κατά την πλοκή γίνεται στο τέλος του έργου οπότε αν γράψω κάτι θα χαλάσω την τυχούσα έκπληξη. Η ταινία περιβλήθηκε από ένα μυστήριο πριν κυκλοφορήσει και το τρέιλερ της δεν αποκάλυπτε τίποτε που να υποψιάζει για την ουσία της πλοκής της. 

Η ταινία ήταν ένα εκβιαστικό μελόδραμα που μου δημιούργησε θυμό. Θυμό που πιάστηκα έτσι κορόιδο! Διότι πιάστηκα κορόιδο όχι μόνο εγώ αλλά φαντάζομαι και όσοι το είδαν. Και να σκεφτείτε ότι ο τίτλος αναφερόταν στον "Έμπορο  της Βενετίας "  του Σαίξπηρ. Στο έργο αυτό όποιος χρωστούσε έπρεπε να πληρώσει a pound of flesh για να ξεχρεώσει. Εκεί σταματούν οι ομοιότητες και οι δανεισμοί.  

Rotten tomatoes 27% δικαίως και με την απόλυτη συμφωνία μου.    

ΜΑΠΕΣ

                                       KNOWING                                                         Ταινία - πατάτα του Alex Proyas με τον Nicolas Cage σε μια ακόμα αποτυχημένη επιλογή. Γυρίστηκε το 2009 στην Μελβούρνη η οποία αντιπροσώπευε την ευρύτερη περιοχή της Βοστώνης. Αν και η αρχική ιδέα έμοιαζε δελεαστική η μετέπειτα επεξεργασία της ήταν για κλάματα. Ο Νίκολας είχε εκείνο το μονίμως έκπληκτο, καταθλιπτικό και ηλίθιο ύφος. Η ιστορία : Το 1959 θάβεται μια χρονοκάψουλα σε ένα σχολείο γεμάτη με ζωγραφιές των τότε μαθητών. Ένα κορίτσι με το όνομα Λουσίντα γράφει μηχανικά αριθμούς σε όλη της τη σελίδα και όταν της παίρνουν το χαρτί από τα χέρια συνεχίζει να σκαλίζει αριθμούς σε μια πόρτα. Η κάψουλα ανοίγει 50 χρόνια μετά και το χαρτί της Λουσίντα το παίρνει ο γιος του ήρωα - αστροφυσικού - καθηγητού Cage ο οποίος συνειδητοποιεί ότι οι αριθμοί αντιπροσωπεύουν καταστροφές της ανθρωπότητας που έγιναν όλα αυτά τα χρόνια. Μετά είναι περιττό να συνεχίσω. Γίνεται της τρελής με επιστέγασμα το ότι η ανθρωπότητα θα καταστραφεί από μια ηλιακή φωτιά και όλοι θα πεθάνουν και στο τέλος σε ένα πράσινο λιβάδι θα έρθουν κάτι εξωγήινοι και θα πάρουν το γιο του καθηγητή και το κοριτσάκι - φίλη του τα οποία θα συνεχίσουν τη ζωή τους σε άλλο σύμπαν... Όλοι οι άλλοι έγιναν ψητοί. Μεγάλη πατάτα. Η έκπληξη μου ήταν απερίγραπτη καθώς το έβλεπα...  Δεν μπορούσα να πιστέψω αυτά που έβλεπα!

Rotten tomatoes 33% και δικαίως πιστεύω.

      

ΜΙΚΡΕΣ ΧΑΡΕΣ - ΜΕΓΑΛΗ ΕΥΤΥΧΙΑ

Μικρές χαρές....
Ανακάλυψα τυχαία το βίντεο αυτό σε ένα ξένο ιστολόγιο. Τι έκπληξη! Τι ευχάριστη έκπληξη! Ίσως είμαι πίσω. Μάλλον, εδώ που τα λέμε, είμαι πίσω. Τρόμαξα να βρω τον τρόπο να το προβάλλω εδώ. Αλλά τα κατάφερα στο τέλος!
Οι "μικρές χαρές" αντικατοπτρίζουν και τη δική μου φιλοσοφία ζωής. Η ζωή είναι πολύ όμορφη και κάθε μέρα πρέπει να χαιρόμαστε και το παραμικρό λεπτό της.
Η έκπληξη είναι στο τέλος...

 

ΕΝΑ ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ

ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ ΣΤΟΝ ΣΙΔΗΡΟΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΓΑΛΑΞΙΑ
του Μιγιαζάουα Κένζι, από τις εκδόσεις Ολκός, 2001

Προσωπικά αστεράκια 5 στα 5 

Ανακάλυψα το bookcrossing τελείως τυχαία, ένα βράδυ που έψαχνα στο διαδίκτυο κριτική για ένα βιβλίο. Το θεώρησα κάτι καινούργιο και ενδιαφέρον και άρχισα να παρακολουθώ το forum. Εκεί ανακάλυψα το bookring. Κάποιος από τους bookcrossers έχει ένα βιβλίο, το οποίο διαθέτει για διάβασμα. Όποιος ενδιαφέρεται δηλώνει συμμετοχή και με τον τρόπο αυτό δημιουργείται μια λίστα, άλλοτε μικρή άλλοτε μεγάλη. Ο ένας το δίνει στον άλλο, είτε με συναντήσεις, είτε με το ταχυδρομείο και το βιβλίο ταξιδεύει, συλλέγοντας εντυπώσεις και σχόλια. Στο τέλος το βιβλίο επιστρέφει στον ιδιοκτήτη του και ή απελευθερώνεται κάπου στο άγνωστο αναζητώντας ένα καινούργιο αναγνώστη ή παραμένει στη μόνιμη συλλογή του ιδιοκτήτη, αν εκείνος διστάζει να το αποχωριστεί, επειδή το αγαπά πολύ.

Το βιβλίο του Κέντζι το ανακάλυψα συμμετέχοντας σε ένα bookring. Δεν είχε τύχει να διαβάσω Ιάπωνες συγγραφείς με εξαίρεση τον Καζούο Ισιγκούρο, τον οποίο θεωρώ έναν από τους καλύτερους σύγχρονους.

Ο Κένζι γεννήθηκε το 1896 σε αγροτική περιοχή της βόρειας Ιαπωνίας. Αν και σπούδασε γεωπόνος και αρχικά δούλεψε σαν καθηγητής, γρήγορα παραιτήθηκε και αποτραβήχτηκε στην πατρική αγροικία καλλιεργώντας γη. Παράλληλα ασχολήθηκε με το γράψιμο, τη μουσική, τη ζωγραφική και το θέατρο. Υπήρξε ένας πολύ ευαίσθητος άνθρωπος και ξεκίνησε να γράφει μετά το θάνατο της αδερφής του που φαίνεται ότι τον επηρέασε καταλυτικά. Η ζωή του ήταν σύντομη. Πέθανε στα 37 του από πνευμονία και ουσιαστικά δημιούργησε το έργο του μέσα σε 9 χρόνια.

Διαβάζοντας το βιβλίο εισχώρησα ταχύτατα στον κόσμο του συγγραφέα από τις πρώτες σελίδες. Ο Κένζι δημιούργησε ένα νέο φανταστικό κόσμο με εναλλαγές ανάμεσα στο πραγματικό και το φανταστικό που κατέληγαν σε μια ονειρική γραφή. Πρέπει να υπήρξε ένας άνθρωπος με ισχυρή φαντασία και πολλά συναισθήματα. Αν και τα περισσότερα διηγήματα του γράφτηκαν τη δεκαετία του 1920, σου δίνεται η εντύπωση ότι διαβάζεις κάτι πρόσφατο. Φαντάζομαι ότι στην εποχή του θα θεωρήθηκε καινοτόμος. Οι ιστορίες του είναι παράξενες για το μέσο αναγνώστη, μπερδεύουν προς παραμύθι αλλά μέσα από κάθε μια ξεπηδάει ένας μικρόκοσμος. Φαίνεται ότι αγαπάει πολύ τα παιδιά και τον απασχολεί ο θάνατος και κυρίως η μετάβαση προς το θάνατο την οποία καταφέρνει να στολίσει με μια νότα ευσπλαχνίας. 

Όταν τελείωσα το διάβασμα του βιβλίου σκέφτηκα πόσο ωραίο ήταν που ανακάλυψα τον Κένζι έτσι τυχαία. Κρίμα που πέθανε τόσο νέος! Άραγε τον κατανόησαν στην εποχή του? Ή ήταν ένα είδος απομονωμένου περίεργου όπως τόσοι και τόσοι? Σίγουρα το βιβλίο αυτό είναι για να αγοραστεί και να παραμείνει. Θα το αγοράσω λοιπόν και θα το βάλω στην permanent collection της βιβλιοθήκης μου. 

ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΜΕ ΙΔΙΑΙΤΕΡΟ ΘΕΜΑ

Γονική Παροχή της Florence Noiville

Προσωπικά αστεράκια 3 στα 4

Βιβλίο με ιδιαίτερο θέμα από τις εκδόσεις Ωκεανίδα, το 2008.

Αναφέρεται στις παιδικές αναμνήσεις μιας γυναίκας της οποίας η μητέρα έπασχε από μανιοκατάθλιψη. Διαβάζοντας το βιβλίο μου δημιουργήθηκε η εντύπωση ότι βασιζόταν σε πραγματικές αναμνήσεις της συγγραφέως. Στο τέλος της ανάγνωσης διαπίστωσα ότι ήταν μυθοπλασία, πιθανώς βασισμένη σε διηγήσεις ή συνεντεύξεις με ασθενείς. Δύσκολο θέμα και καταθλιπτικό ανάγνωσμα.

Στέκομαι σε μερικά σημεία. Το πρώτο είναι ότι οι παιδικές αναμνήσεις είναι πολύ έντονες και η οποιαδήποτε εναλλαγή στη συμπεριφορά των προτύπων (εδώ της μητέρας) είναι καταλυτική για την παιδική ψυχή. Δεύτερο σημείο είναι το πόσο ευαισθητοποιημένα είναι τα παιδιά στην ανίχνευση του ψέματος. Λες και έχουν ραντάρ. Είναι προτιμότερο λοιπόν να τους λέγεται η αλήθεια για μια οικογενειακή κρίση, με τον ανάλογο και κατάλληλο τρόπο πάντοτε, παρά να φαντάζονται καταστάσεις. Το τρίτο που μου έκανε εντύπωση ήταν το πόσο δύσκολο αποδείχτηκε η ενήλικη πλέον (και νοήμων) κόρη να συμβιβαστεί και να αναγνωρίσει τελικά την ασθένεια της μητέρας. Και αυτό έγινε με την αφορμή της γονικής παροχής.

Το βιβλίο είναι μικρό και ιδανικό για ανάγνωση μέσα στα μέσα μεταφοράς. Δε νομίζω να το επέλεγα ποτέ για διάβασμα αλλά έτυχε να εφάπτεται των τελευταίων γνωριμιών μου από το bookcrossing (περισσότερα στο http://www.bookcrossing.com/). Δεν το μετάνιωσα πάντως.  

ΟΙΝΟΠΑΝΤΟΠΩΛΕΙΟΝ ΤΟ ΕΙΔΙΚΟΝ

Αν πει κανείς ότι έχουν απομείνει ελάχιστες αυθεντικές παλιές μπακαλοταβέρνες στην Αθήνα, μέσα σε αυτές θα πρέπει να προσθέσει και μια Πειραιώτικη. Η οδός Ψαρρών είναι αυτή που συνδέει τη Λεωφόρο Σαλαμίνος, δηλαδή τις περιοχές Νίκαιας, Κερατσινίου, Αμφιάλης, με το λιμάνι του Πειραιά. Στο νούμερο 38 της Ψαρρών, γωνία με Σαλαμίνος (απλή συνωνυμία με τη λεωφόρο) βρίσκεται για πάνω από 50 χρόνια Το Ειδικόν. Την οδό Ψαρρών κατεβαίνει το λεωφορείο 843 Πέραμα - Πειραιάς, το οποίο πλέον είναι μπλε και αρθρωτό αλλά παλιότερα ήταν πράσινο. Εμείς οι Πειραιώτες λέγαμε κατά κόρον "θα πάρω το πράσινο να κατέβω στον Πειραιά". Ακόμα και τώρα, πολύ συχνά πιάνω τον εαυτό μου να λέει "ευτυχώς πήρα το πράσινο από τον ηλεκτρικό και ήρθα σπίτι χωρίς καθυστέρηση".
Θυμάμαι τον πατέρα μου, ο οποίος ήταν ειδήμων στο καλό κρασί, να λέει ότι εκεί είχε την καλύτερη ρετσίνα όλης της ευρύτερης περιοχής. Παρότι εκείνος πήγαινε συχνά εκεί και παρότι έβλεπα σχεδόν καθημερινά την ταβέρνα είτε στα δρομολόγια μου με το πράσινο - μπλε είτε με το αυτοκίνητο, δεν είχε τύχει ποτέ να πάω. Είναι αυτή η λογική που σε αποτρέπει να ξεσηκωθείς να πας κάπου τόσο κοντά στο σπίτι σου, θεωρώντας ότι μπορείς να πας ανά πάσα στιγμή όποτε θέλεις...
Πήγαμε λοιπόν χτες να δούμε με φίλους το Avatar σε σινεμά 3D. Εντυπωσιακό και εξαιρετικά προηγμένο. Φεύγοντας αποφασίσαμε να μεταπηδήσουμε στο εντελώς αντίθετο. Πίσω στο χρόνο. Πίσω στις δεκαετίες. Αν και πίστευα ότι δε θα υπήρχε τραπέζι Παρασκευή βράδυ, εντούτοις βρήκαμε εύκολα. Ίσως επειδή ήταν το τριήμερο της Καθαρής Δευτέρας και οι περισσότεροι είχαν το νου τους να την κοπανήσουν.
Η αίθουσα είναι σχετικά μικρή, με παλιά ψυγεία γεμάτα τυριά και άλλα καλούδια, ασπρόμαυρες φωτογραφίες στους τοίχους, δύο παλιομοδίτικους πολυελαίους στο ταβάνι και πολλές κονσέρβες στολισμένες ένα γύρω. Τα πιάτα είναι περιορισμένα και ειδικά για να συνοδεύουν την εξαιρετική ρετσίνα : κεφτεδάκια, συκώτι τηγανητό, λουκάνικο, φάβα, ντοματοσαλάτα με κρεμμυδάκι και ελιές μαύρες και πράσινες, αληθινές πατάτες, γραβιερούλα, φετούλα και ομελέτα με τι νομίζετε? corn beef!.
Λίγο αργότερα η παρέα που καθόταν απέναντι μας έπιασε το μπουζούκι και το τραγούδι δημιουργώντας μια πολύ όμορφη ατμόσφαιρα. Το Ειδικόν είναι ανοιχτό και τα μεσημέρια και ίσως να μαζεύει περισσότερο κόσμο από το βράδυ και να θέλει κράτηση (210 4612674).
Φάγαμε και ήπιαμε καλά με λιγότερο από 10 ευρώ το άτομο. Στο θέμα του τσιγάρου ισχύει αυτό που φαντάζεστε : καπνίζει κανονικά όποιος θέλει όσο θέλει.
         

Ο ΑΝΕΜΟΣ ΚΟΥΒΑΡΙ του Διονύση Χαριτόπουλου, εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, 2005

Προσωπικά αστεράκια 3 στα 5

Δανείστηκα το βιβλίο από τη Βιβλιοθήκη του Δήμου μου χωρίς να γνωρίζω σε τι αναφερόταν. Πολύ σύντομα το διαπίστωσα. Ήταν ένα είδος μνημοσύνου στη σύζυγο του συγγραφέα, γνωστή δημοσιογράφο που έφυγε πρόωρα από καρκίνο. Το μεγαλύτερο μέρος του βασιζόταν σε γραπτά κείμενα και σημειώματα της ίδιας.

Δεν μου άρεσε. Κατάφερα να τελειώσω περίπου τα 2/3. Τι δεν μου άρεσε όμως? Δεν συμπαθώ τις απομυθοποιήσεις. Και το βιβλίο αυτό λειτούργησε σε μένα ως απομυθοποίηση της προσωπικότητας της ηρωίδας έτσι όπως την ήξερα. Ομολογώ ότι ποτέ δεν τη συμπάθησα ιδιαίτερα ως δημοσιογράφο ή παρουσιάστρια. Η επίδειξη εξυπνάδας με απέτρεπε πάντοτε, όπως και η ακατάσχετη ροή λόγου υπό τη μορφή της ευφράδειας. Τέλος, η αυθάδεια που ξεπηδούσε από τα λόγια και τη συμπεριφορά της με απομάκρυνε. Παρότι όμως δεν ήμουν fun της περσόνας αυτής, με απογοήτευσε η ανακάλυψη ότι ήταν εξαιρετικά ανασφαλής στην προσωπική της ζωή, ανίκανη να επιλέγει τους γύρω της και έρμαιο των δημόσιων σχέσεων, εικόνων, ηλιθίων που την περιέβαλλαν κλπ, κλπ. Ωραίοι οι μεγάλοι έρωτες αλλά καλό είναι να μένουν προφυλαγμένοι μέσα σε μυαλά και καρδιές και όχι βορά του καθενός.   

ΝΥΧΤΕΣ JAZZ

Sue Moreno and The Handsome Men στο Half Note Jazz Club, το βράδυ της δεύτερης μέρας των Χριστουγέννων του 2009.

Οφειλή σχολίων από τον προηγούμενο χρόνο.

Δεν μπορώ να πω ότι είμαι fun του συγκεκριμένου μέρους. Θεωρώ ότι είναι υπερεκτιμημένο και πολύ ακριβό για αυτά που προσφέρει. Και αυτός ο αέρας ανωτερότητας που φυσάει εκεί μέσα με ξενερώνει τις περισσότερες φορές.

Η κυρία και το συγκρότητημα ήταν καλοί, όχι τίποτε που θα σε καθήλωνε ή θα σε έκανε να κρεμαστείς από τα χείλη τους. Η βραδιά ήταν γιορτινή και αποτελούσε ευκαιρία να βγεις με φίλους και αγαπημένους. Ήταν φυσικό να επικρατούν θυμηδία και κουβεντούλες. Σε λίγο επήλθε ο κεραυνός υπό μορφήν ανακοίνωσης σε προβολέα διαφανειών πίσω από τους τραγουδιστές : "Οι μουσικοί και η διεύθυνση του κλαμπ ζητούν συγγνώμη αν η μουσική ενοχλεί τις συζητήσεις σας". Δε σχολιάζω γιατί πραγματικά θα είμαι καταπέλτης, ένας κακός, ειρωνικός, σαρκαστικός και αγενής, ίσως και βωμολόχος καταπέλτης. Το αφήνω να περάσει έτσι αλλά το γράφω για να το θυμάμαι.

Για την ιστορία, η βραδιά μάς κόστισε περισσότερα από τη βραδιά στο "Ζυγό" με τους Άγαμους Θύτες με επιπλέον το πολύ χειρότερο service. Σημειωτέον ότι τα ποτά μας ήταν ακριβώς τα ίδια και τις δύο βραδιές!

Το μόνο συν ήταν η καθαρή ατμόσφαιρα από την απαγόρευση του καπνίσματος στην αίθουσα. Και αυτό, όχι από καμιά ευαισθησία για το νόμο και την τήρηση του αλλά επειδή τα κυρίως αμερικάνικα συγκροτήματα, όντας εθισμένα στις απαγορεύσεις τέτοιου είδους, θεωρούν τις (δευτεροκλασάτες) φωνητικές τους χορδές πολύτιμες και αξιοπροστατευμένες από τον ελληνικό καπνό.   

ΘΕΑΤΡΙΚΟΣ ΑΜΠΙΓΙΕΡ

Ο ΑΜΠΙΓΙΕΡ του Ρόναλντ Χάργουντ στο Θέατρο Κάππα. Με τους Χρήστο Στέργιογλου στον ομώνυμο ρόλο, Γιώργο Κωνσταντίνου στο ρόλο του "σερ" ηθοποιού, Υβόννη Μαλτέζου, Γιώτα Φέστα, Φώτη Θωμαίδη, Δημήτρη Λιόλιο και Ερατώ Πίσση. Σκηνοθεσία Νίκος Μαστοράκης. Τιμή εισιτηρίου 25 ευρώ.

Εξαιρετική παράσταση σε ένα πολύ όμορφο και περιποιημένο θέατρο. Την περίμενα κουραστική αλλά όχι. Ήταν ευχάριστη με σωστή δόση χιούμορ και πίκρας.  Πολύ καλοί όλοι οι ηθοποιοί σε μια παράσταση που κυλάει αβίαστα και αποκαλύπτει το παρασκήνιο θεάτρου και χαρακτήρων. Ιδιαίτερη μνεία αξίζει στον Χρήστο Στέργιογλου τον οποίο, λυπάμαι που το λέω, τον έβλεπα πρώτη φορά. Κρίμα να υπάρχουν τόσο καλοί ηθοποιοί που ζουν και δουλεύουν αφανείς στους πολλούς. Αλλά θα μου πεις τα κενά δοχεία ηχούν πάντοτε. Ο Γιώργος Κωνσταντίνου σε ρόλο ζωής ήταν πολύ καλός, αν και νομίζω ότι το βαμμένο μαλλί δεν του ταιριάζει.

Συστήνω την παράσταση ανεπιφύλακτα. Στα λοιπά συγκαταλέγονται το αλμυρό εισιτήριο και η δυσκολία parking. Κοντά στο θέατρο θα βρείτε εν ανάγκη ιδιωτικό parking, υπολογίστε άλλα 7-8 ευρώ.    

ΝΥΧΤΕΣ ΣΤΗ ΡΟΔΑΝΘΗ ΜΕ ΧΑΣΜΟΥΡΗΤΑ

Νύχτες στη Ροδάνθη

Ταινία Αμερικανικής - Αυστραλέζικης παραγωγής του 2008, βασισμένη στην ομώνυμη νουβέλα του Νίκολας Σπάρκς, σκηνοθετημένη από τον Τζωρτζ Γουλφ, με τους Ρίτσαρντ Γκηρ και Νταιάν Λέην. Ταινία σε DVD.
Δύο εξαιρετικοί ηθοποιοί εκπληρώνουν ένα αμήχανο σενάριο και δύο χαρακτήρες που προσπαθούν να πείσουν αλλά δεν μπορούν. Το στόρυ αφορά δύο μεσήλικες με προβλήματα χρόνιων σχέσεων. Αυτή οικτίρει τον εαυτό της για τη λάθος επιλογή συζύγου, προσπαθεί να είναι καλή μητέρα και ανασκοπεί γιατί έβαλε στο περιθώριο τα όνειρά της. Αυτός πετυχημένος πλαστικός χειρουργός, ομολογεί ότι κυνήγησε μια ζωή το χρήμα θυσιάζοντας τη σχέση με το γιο και τη γυναίκα του. Και οι δύο καταφεύγουν σε ένα πανδοχείο στη Ροδάνθη, ένα παραθαλάσσιο χωριό της Βόρειας Καρολίνας, μέρος των Hatteras Islands για να πολεμήσουν με τους εφιάλτες τους. Αυτός έχει να αντιμετωπίσει το ηθικό πρόβλημα ενός μοιραίου ιατρικού λάθους, εκείνη να αποφασίσει εάν θα επιστρέψει στον άπιστο σύζυγο. Στο ειδυλιακό αυτό μέρος θα αγαπηθούν και θα προσπαθήσουν να κάνουν ένα νέο ξεκίνημα στη ζωή τους.
Η ταινία είχε κάτι από το άρωμα των "Γεφυρών του Μάντισον", χωρίς να τη φτάνει ούτε στο μικρό της δαχτυλάκι. Δυστυχώς δε φτάνουν μόνο δύο καλοί ηθοποιοί, πρέπει να έχεις και άλλα...Στα καλά της ταινίας ήταν η απαράμιλλη θέα του ωκεανού και η ωραία μουσική. Γυρίστηκε στο ομώνυμο χωριό της Ροδάνθης και στην ευρύτερη περιοχή της Βόρειας Καρολίνας. Χρησιμοποιήθηκε το ενοικιαζόμενο σπίτι Serendipity, στο βορειοανατολικότερο άκρο του χωριού, το οποίο μεταμορφώθηκε κατάλληλα στο ξενοδοχείο της ιστορίας. Το σπίτι αυτό καταστράφηκε από μια καταιγίδα το Νοέμβριο του 2009.
Rotten Tomatoes fresh 29% μόνο και δικαίως.

Το σπίτι που λέγαμε. Ομολογουμένως πανέμορφο και με άφθαστη θέα. Δυστυχώς αποτελεί παρελθόν.

SHOOT ' EM UP - ΚΑΝΤΟΥΣ ΣΚΟΝΗ, ΣΥΜΦΩΝΩ!

Ταινία του Μάικλ Ντέιβις με τους Κλάιβ Όουεν, Μόνικα Μπελούτσι και Πωλ Τζιαμάτι. Γυρισμένη στο Τορόντο, βγήκε στις αίθουσες το 2007. Βραδινή προβολή στην τηλεόραση.
Η προβολή στην TV μου ξαναθύμισε την ταινία που είχα δει σε DVD. Εκ των υστέρων κρίνοντας, η ταινία ήταν ιδανική για μεγάλη οθόνη. Σκέτη στυλιζαρισμένη χορογραφία... Πολύ μου άρεσε... Την έγραψα κιόλας να την έχω κάβα για τα γεράματα μου. Τι μου άρεσε όμως? Το πρωταγωνιστικό ζευγάρι ήταν εξαιρετικό. Όμορφοι και οι δύο, με μια χημεία που ξεχείλιζε. Η ομορφιά (σε αντίθεση με το ταλέντο) της Μόνικα ήταν αναμφισβήτητη. Η αρρενωπότητα του Κλάιβ έσπαγε τους σχετικούς μετρητές. Η σκηνή του μεταξύ τους έρωτα άκρως πειστική και χορογραφημένη επίσης. Ο Πωλ Τζιαμάτι ήταν απολαυστικός, τόσο στο ρόλο του κακού όσο και του φουκαρά καταπιεσμένου συζύγου.
Μου άρεσε η φιλοσοφία του Mr Smith, του ήρωα - αντιήρωα που ενσάρκωνε ο Κλάιβ. Αν και expert στα όπλα ήταν υπέρ της μη - βίας και λάτρης των καρότων! Υπέρμαχος του σωστού στο φέρεσθαι και συμπεριφέρεσθαι, τακτικής η οποία εκλείπει μέρα με τη μέρα. Ωραία η σκηνή που τα παίρνει στο κρανίο με τον τύπο που παρκάρει σε χώρο αναπήρων ή δε βγάζει φλας για να στρίψει... Θεωρούσα νεοελληνικό το φαινόμενο αλλά να.... είναι παγκόσμιο, φαίνεται! Στη σκηνή αυτή ο Κλάιβ αντιπροσώπευσε το alter ego μου!
Μου άρεσε όλη αυτή η υπερβολή της βίας η ψεύτικη υπερβολή της βίας. Οι άφθονες σφαίρες που έπεφταν σα χαλάζι γύρω από τον ήρωα με το μωρό... Και καμία δεν τους χτύπησε!!! Σεναριακή ακρότητα αλλά ωραία σεναριακή ακρότητα!
Μου άρεσε το μαύρο χιούμορ που απέπνεε ολόκληρη η ταινία. Και βέβαια, σαν γνήσιο βλήτο, μου άρεσε το happy end, που ο ήρωας πάει και βρίσκει την αγαπημένη του, που ο ήρωας έχει ένα λόγο και τον τηρεί ο κόσμος να χαλάσει, που είναι σκληρός άντρας αλλά δίκαιος και προστάτης των αδυνάτων... Χαμένες έννοιες πλέον και εκλίπουσες. Μόνο σα σενάρια τις βλέπουμε πια... Επειδή όμως η δικαιοσύνη κυλά στις φλέβες μου αναφέρω ότι υπάρχουν και μερικές φωτεινές εξαιρέσεις στον κανόνα. Υπάρχουν άντρες σαν τον Όουεν, λίγοι μεν αλλά υπαρκτοί...