Τετάρτη 26 Ιανουαρίου 2011
Τρίτη 25 Ιανουαρίου 2011
ΤΟΥΡΙΣΤΑΣ ΣΤΗ ΒΕΝΕΤΙΑ
The Tourist Η ταινία αποτελεί remake της γαλλικής του 2005 Anthony Zimmer με τους Sophie Marceau και Yvan Attal.
Έχουν στερέψει από ιδέες οι νόες του Χόλλυγουντ και καταφεύγουν στην Ευρώπη και την Ασία για να επιβιώνουν. Κάπως έτσι πήραν μια θαυμάσια ταινία σαν το σουηδικό "Άσε το Κακό να μπει" (Let The Right One In) και το μετάτρεψαν σε μια αμερικανική αηδία.
Αποφάσισα να δω το έργο μια Παρασκευή, μετά από μια κοπιαστική εβδομάδα, για να βυθιστώ στην ελαφρότητα και να καθαρίσω το σκληρό δίσκο. Ιδανικό έργο για τέτοιες καταστάσεις!
Έργο για αίθουσες multiplex με άνετα βουλιαχτά καθίσματα, μεγαλύτερη της μεγάλης οθόνης οθόνη και απρόσκοπτη θέα στο πανί. Τέλειο! Τι με νοιάζει εμένα που οι κριτικοί το έθαψαν? Που τα Rotten Tomatoes ήταν μόνο 21% ? Που είπαν ότι ήταν μάπα ως προς τα πάντα? Εγώ πέρασα πολύ ωραία!
Και πώς να μην περάσω? Η ταινία αρχίζει με το Παρίσι. Και μισό παρισινό κτήριο να δεις, μπαίνεις στο κλίμα του ρηλάξ!
Σε λίγο η πλοκή μεταφέρεται στη Βενετία. Τώρα τι να πω? Ότι πολλές φορές ονειρεύομαι πως απαλλάσσομαι από όλες τις πέτρες που κουβαλάω στη ζωή μου και εξαφανίζομαι στη Βενετία? Είναι η πόλη που λατρεύω αλλά όχι να ζω μέσα στον ορυμαγδό του πηγαινοερχόμενου πλήθους. Θέλω μια γειτονίτσα, σε ένα απόμερο κανάλι και τις μοναχικές μου βόλτες χωρίς να ακούω κουβέντα γύρω μου. Να μυρίζω τον αποπνικτικό αέρα της λιμνοθάλασσας και να περπατάω ανάμεσα στην ακινησία των καναλιών. Πάλι ξέφυγα από το θέμα.
Τι προσφέρει η ταινία?
Πρώτα από όλα τη Βενετία. Αρκεί.
Δεύτερον, ένα ωραίο δωμάτιο ξενοδοχείου, ένα ωραίο σπίτι, μια αίθουσα χορού, όλα αυτά που σε παρωθούν να ονειρεύεσαι ότι κάποτε μπορεί να τα δεις κι εσύ ο φουκαράς.
Τρίτον, μια πλοκή όχι κακή.
Τέταρτο, κυνηγητά και αποδράσεις, καλοί και κακοί, χρήμα που ρέει.
Πέμπτο, δύο πρωταγωνιστές χωρίς χημεία μεν αλλά αρκούντως λαμπεροί για καθαριότητα σκληρού δίσκου. Ο Ντεπ έχει υιοθετήσει επιτυχώς το στυλ του χιουμοριστικού παιξίματος και η Τζολί το παίζει επιτυχώς μοιραία γυνή. Αξίζει μνείας ότι στην ταινία δεν υπάρχει καμία άλλη γυναίκα! Α ρε Μενεγάκη! Σε κακολογούσαν ότι δε θες στα πλάνα σου νεαρά δροσερά κορίτσια τώρα που περνάν τα χρόνια και για σένα και ψιλογερνάς!
Δεν έχω να προσθέσω τίποτα άλλο. Μπουγάδιασα επιτυχώς το σκληρό μου δίσκο με το έργο.
Σάββατο 22 Ιανουαρίου 2011
Ο ΑΘΗΝΑΙΟΣ ΣΕ ΓΕΥΣΤΙΚΕΣ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ
ΑΘΗΝΑΙΟΥ ΒΟΡΒΟΡΥΓΜΟΙ
της Βίβιαν Ευθυμιοπούλου
εκδόσεις Πατάκη,
Προσωπικά αστέρια 8 στα 10
Θα μπορούσα κάλλιστα να αυτοαποκληθώ "ο Θεός των Καθυστερημένων Πραγμάτων". Με διαφορά φάσης φι έπεσε στα χέρια μου το βιβλίο του Αθήναιου. Μετά από το ντόρο και τον αχό. Αγνοώντας τα περί ντόρου και αχού, το μάτι μου τράβηξε το χαριτωμένο εξώφυλλο και ξεκίνησα την ανάγνωση.
Γοητευτικός χαρακτήρας ο Αθήναιος! Για να πω την αλήθεια θα προτιμούσα το βιβλίο να κυκλοφορούσε ως Αθήναιος και να μην αποκαλυπτόταν η ταυτότητα της συγγραφέως. Αλλά, φαντάζομαι, η αποκάλυψη θα ήταν αποτέλεσμα πολλών συζητήσεων με τα ενδιαφερόμενα μέρη. Τέλος πάντων.
Το βιβλίο ήταν ένα ευχάριστο ανάγνωσμα χωρίς ιδιαίτερες απαιτήσεις. Καλύτερο από πολλά δημοσιευμένα ιστολόγια γεμάτα εντυπωσιασμούς και εξυπνάδες. Η συγγραφέας φαίνεται ενδιαφέρων και έξυπνος άνθρωπος. Μπερδεύει αποτελεσματικά τη μαγειρική με την ιστορία και τις συνταγές με τα πεπραγμένα του Αθήναιου.
Θα ήθελα να διαβάσω και άλλα κείμενα της αλλά θα προτιμούσα όχι σε βιβλίο αλλά στο ιστολόγιο της. Θα είχε περισσότερο μυστήριο και αναφέρομαι στην ταυτότητα βέβαια.
ΡΕΒΕΓΙΟΝ ΣΤΟ ΧΑΡΑΜΑ
ΤΟ ΧΑΡΑΜΑ
Σκοπευτήριο Καισαριανής
Το ηθικό δίδαγμα από αυτή την ιστορία του ρεβεγιόν είναι ότι καλύτερα να μένεις σπίτι σου τέτοιες μέρες ή να έχεις φίλους που κάνουν οικιακό ρεβεγιόν και σε καλούν εκεί.
Η συνολική μου εντύπωση από το ιστορικό αυτό μέρος είναι ότι παρακμάζει.
Είχαμε κλείσει τραπέζι για την παραμονή των Χριστουγέννων. Η παρέα μας ήταν μεγάλη.
Δε συζητήσαμε καν για φαγητό, η τιμή ήταν ακριβή.
Η τιμή που μας έδωσαν για τη φιάλη ουίσκι ήταν 180 ευρώ μαζί με τα συναφή. Πολύ ακριβή τιμή, ακόμη και για τέτοια μέρα, δεδομένου ότι το πρόγραμμα κρατούσε μια τετράδα άγνωστων στο ευρύ κοινό τραγουδιστών. Τότε στις μεγάλες πίστες με τα ηχηρά ονόματα πόσα θα έπρεπε να δώσει κάποιος?
Ήταν φυσικό με τέτοιες τιμές το κέντρο να ήταν γεμάτο κατά το 1/3. Το χειρότερο από όλα ήταν ότι όταν καθίσαμε, προνόησε κάποιος από την παρέα να επιβεβαιώσει την τιμή της φιάλης, η οποία, ως δια μαγείας πέταξε στα 200 ευρώ. Ε, όχι! Βάλαμε τις φωνές και βέβαια διακαιωθήκαμε.
Αλλά και πάλι, για το πρόγραμμα που είδαμε, η τιμή των 180 ευρώ ήταν υπέρογκη.
Στις θετικές εντυπώσεις που αποκόμισα ήταν :
1. Οι 3 από τις 4 φωνές που τραγουδούσαν ήταν καλές.
2. Οι θαμώνες δημιούργησαν ένα οικογενειακό κλίμα. Ήμαστε λίγοι. Οι περισσότεροι ήταν νορμάλ άνθρωποι που βγήκαν σαν και μας να κάνουν ρεβεγιόν, οπότε δεν είχαμε επιδείξεις και εξαλλοσύνες.
3. Συγκρατώ και αναφέρω μια γηραιά κυρία συνοδευόμενη μόνο από το σύζυγο. Ήταν γνωστοί οι δυο τους στο κατάστημα και φαίνεται ότι γιόρταζαν κάτι. Η κυρία ανέβηκε ουκ ολίγες φορές στην πίστα και χόρεψε αργά με μισόκλειστα μάτια με το σύζυγο να τη συνοδεύει με παλαμάκια.
4. Ήταν αρκετοί όσοι χόρεψαν στην πίστα αλλά παραδόξως το θέαμα δεν ήταν άσχημο. Θα έλεγα ότι όσοι ανέβηκαν κινήθηκαν όχι από τα ποτάμια του αλκοόλ που έρεαν στις φλέβες τους τόσο, όσο από την ισχυρή επιθυμία τους να ξεδώσουν και να αφιερώσουν το χορό τους σε μια σκέψη, μια κατάσταση, έναν άνθρωπο.
Πάντως η δική μας παρέα ήταν όπως πάντα σημαδούρα του τραπεζιού! Καλά που βρέθηκε ένας στους 12 και σηκώθηκε στην πίστα παρασύροντας τους παχιούς ιστούς αράχνης που είχαμε πιάσει οι υπόλοιποι!
Συμπέρασμα : καλό είναι να προσαρμόζονται τα κέντρα στους χαλεπούς καιρούς, αν θέλουν να δουλεύουν. Την πατήσαμε εμείς αλλά τα παθήματα γίνονται μαθήματα στο μέλλον.
Πέμπτη 13 Ιανουαρίου 2011
ΟΙ ΠΛΗΓΕΣ ΤΗΣ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗΣ
του Yilmaz Karakoyunlu, εκδόσεις Λιβάνη
Προσωπικά αστεράκια 3 στα 10
Μεγάλη απογοήτευση! Βιβλίο που αποδείχτηκε πολύ κατώτερο των προσδοκιών μου. Δυστυχώς.
Χαώδες, ασύνδετο και με χαμένο ρυθμό. Κάκιστη μετάφραση με μικρές προτάσεις, χωρίς καμία έμπνευση. Βιβλίο, κυριολεκτικά ετοιμασμένο στο πόδι! Και μεταφράστρια χωρίς φαντασία και μεταφραστική ικανότητα.
Πρόσωπα (και πλίνθοι, κέραμοι) ατάκτως ερριμμένα, νοήματα μισά, κλίμα ανύπαρκτο. Ένας μανδύας ιστορικών γεγονότων συνέδεε την ερωτική ιστορία, ίσα σαν πρόφαση. Και δε μου άρεσε καθόλου ότι η ηρωϊδα ήταν ελληνίδα και πόρνη. Ελάχιστες αναγνωστικές φορές με κούρασε τόσο πολύ ένας έρωτας!
Δεν ξέρω για την ταινία, ίσως πρέπει να τη δω μήπως η ιστορία αποκτήσει, έστω και εκ των υστέρων, μια καθυστερημένη γοητεία.
Έχασα το χρόνο μου.
Τρίτη 11 Ιανουαρίου 2011
ΧΑΜΕΝΟ ΣΤΗ ΓΡΑΦΗ
ΤΟ ΧΑΜΕΝΟ ΤΑΙΡΙ
του Διονύση Λεϊμονή, εκδόσεις Ακρίτας, 2009
Πρόκειται για ακόμη ένα βιβλίο μέσα στα τόσα που έχουν κυκλοφορήσει τα τελευταία χρόνια για τη μικρασιατική καταστροφή και τα δεινά των διωγμένων ελλήνων. Κάποια από αυτά είναι πετυχημένα, πολλά όμως είναι σκέτα εμπορικά ατάλαντα σκευάσματα.
Το θέμα της καταστροφής μού είναι οικείο λόγω καταγωγής παπούδων. Σε σχετικά μεγάλη ηλικία κατανόησα τη συγκεκριμένη σελίδα της ιστορίας, τη διάβασα, την ανακάλυψα και ακόμα μέχρι σήμερα μου δημιουργεί μεγάλη θλίψη.
Το βιβλίο περιγράφει τη ζωή της γιαγιάς Δέσποινας, τον αγώνα της μετά την εγκατάσταση της στα χώματα της Νέας Ιωνίας του Βόλου και την ελπίδα της να βρει το χαμένο ταίρι.
Το βιβλίο δεν με ενθουσίασε. Τουναντίον με κούρασε σε πολλά σημεία του, μερικές φορές μάλιστα το παρόπλισα εντελώς αλλά στο τέλος το ξανάπιανα επειδή δε μου αρέσει να αφήνω μισοτελειωμένα βιβλία.
Βρήκα ατελείωτες, κουραστικές και επαναλαμβανόμενες περιγραφές. Διαλόγους με λεπτομέρειες που δεν ενδιέφεραν και θύμιζαν σχολικά τετράδια. Ύφος γλυκερό, ευκολίες και ευσυγκινησίες.
Ένα βιβλίο που κοπίασα να τελειώσω.
Πέμπτη 6 Ιανουαρίου 2011
ΜΕΣΗΜΕΡΙΑΝΗ ΑΠΟΛΑΥΣΗ
The Magnificent Ambersons
Τηλεταινία του 2002, σκηνοθετημένη από τον Alfonso Arau, με πρωταγωνιστές τους Jonathan Rhys Meyers, Gretchen Mol, Madeleine Stowe, Bruce Greenwood και Jennifer Tilly.
Προνόησα να περάσω ωραία το μεσημέρι μου μια και ήμουν σπίτι λόγω της αργίας των αγιασμένων νερών.
Η τηλεοπτική αυτή ταινία είναι ουσιαστικά remake της ομώνυμης ταινίας του 1942, σκηνοθετημένης τότε από τον Orson Welles, βασισμένη σε σενάριο και σημειώσεις του ίδιου και στη νουβέλα του Booth Tarkington. Φαίνεται ότι ο Orson μαγεύτηκε από τη νουβέλα αυτή και αφιέρωσε πολύ χρόνο για να επεξεργαστεί το σενάριο και να κάνει την ταινία του 1942 η οποία συγκαταλέγεται στις σημαντικές ταινίες του αιώνα.
Η νουβέλα και η ταινία περιγράφουν την άνοδο και την πτώση της αριστοκρατικής οικογένειας Ambersons στην Ινδιανάπολη, ξεκινώντας από το 1884 και φτάνοντας 30 χρόνια μετά. Μέσα από τη ζωή του Τζωρτζ (Jonathan Rhys Meyers), του κακομαθημένου εγγονού του Major Amberson, βλέπουμε την πορεία της οικογένειας, καθώς όλα γύρω της αλλάζουν. Το αυτοκίνητο διώχνει τις άμαξες, το αγροτικό τοπίο μεταμορφώνεται σε αστικό και η αριστοκρατία πνέει τα λοίσθια καθώς αναδύεται μια νέα τάξη, η τάξη των πλουσίων.
Εξαιρετικός ο ιρλανδός ηθοποιός Jonathan Rhys Meyers. Εκτός του ταλέντου είναι ένα από τα ωραία και παράξενα πρόσωπα στο σύγχρονο κινηματογράφο, νομίζω. Γωνιώδες πρόσωπο, ανοιχτόχρωμα μάτια, έντονο βλέμμα και αισθησιακά ή μάλλον έκφυλα χείλη. Πρόσωπο ωστόσο που δεν είναι αρρενωπό μεν, είναι πολύ γοητευτικό δε, με περίεργο τρόπο. Δικαίως τον διαλέγουν για μοντέλο διάφοροι μόδιστροι, μόνο όμως ως πρόσωπο φαντάζομαι, γιατί φαίνεται αρκετά κοντός. Από ό,τι διαβάζω ανήκει και αυτός στην κατηγορία των αυτοκαταστρεφόμενων ηθοποιών : είναι αλκοολικός χρόνια τώρα και μπαινοβγαίνει για αποτοξινώσεις συχνά πυκνά. Ψυλλιάζομαι δε, ότι το πετυχημένο στην ταινία αλαζονικό ύφος του, δεν είναι μόνο ηθοποιϊα, πρέπει να έχει καταβολές και από τον πραγματικό χαρακτήρα του.
Πολύ καλή και στο ρόλο της μητέρας του η Madeleine Stowe (αμερικανίδα), όπως και ο Bruce Greenwood (καναδός) στο ρόλο του αγαπημένου της μητέρας του.
Δε λέω τίποτε για τη φωτογραφία, τα μέρη των γυρισμάτων, εσωτερικά και εξωτερικά ... Χάρμα οφθαλμών.
Η ωραιότερη σκηνή της ταινίας είναι ο χορός των Bruce Greenwood - Madeleine Stowe στη βεράντα της έπαυλης των Amberson, το βράδυ την ώρα που χιονίζει, κάτω από τις ομπρέλες των δύο υπηρετών που βγήκαν βιαστικοί να τους προφυλάξουν.
Τετάρτη 5 Ιανουαρίου 2011
ΑΝΑΓΝΩΣΤΙΚΗ ΒΕΝΤΕΤΑ
ΒΕΝΤΕΤΑ του Michael Dibdin
σε μετάφραση Χριστίνας Ελιασά,
από τις εκδόσεις Μοντέρνοι Καιροί, 2004
Προσωπικά αστεράκια 6 στα 10
Μου αρέσει η αστυνομική λογοτεχνία αν και διαβάζω σποραδικά και τυχαία. Τελευταία έπεσε συμπτωματικά στα χέρια μου (μια τυχαία επιλογή από τη δανειστική βιβλιοθήκη της γειτονιάς) ο συγγραφέας Μπέντζαμιν Μπλακ και κατάλαβα τη διαφορά αυτού που λέμε αστυνομική λογοτεχνία από αυτό που αποκαλούμε "διάβασα ένα αστυνομικό". Η Βεντέτα ανήκει στο δεύτερο είδος.
Καμία σχέση δεν έχουν τα γραφόμενα στο οπισθόφυλλο με τα διαδραματιζόμενα στο βιβλίο. Ίσως τελικά είναι καλύτερο να μη διαβάζουμε καθόλου τα οπισθόφυλλα μια και έχω παρατηρήσει ότι δρουν πολλές φορές παραπλανητικά θετικά ή αρνητικά. Στη συγκεκριμένη περίπτωση το οπισθόφυλλο ήταν κακό.Ήρωας του βιβλίου είναι ο Αουρέλιο Ζεν, ένας αστυνομικός με άφθονα προσωπικά προβλήματα. Μεσήλικας και χωρισμένος, ζει με τη μαμά του που είναι ηλικιωμένη και με αρχόμενη άνοια. Ο ίδιος θεωρεί αυτή τη συμβίωση ανυπόφορη και νοιώθει πολλές φορές εγκλωβισμένος. Τον τρώει ο φόβος της πρόωρης συνταξιοδότησης και ο εφιάλτης του τι θα κάνει στη ζωή του όταν δεν θα έχει αντικείμενο δουλειάς. Αλλά και στη δουλειά του δεν έχει λιγότερα προβλήματα καθώς έχει δημιουργήσει αντιζηλίες με συναδέλφους και υπάρχει ένα περιρέον κλίμα καχυποψίας. Μέσα από αυτό το κλίμα αναδύεται η συμπάθεια που τρέφει, χωρίς άλλες ελπίδες ή βλέψεις γιατί είναι παντρεμένη, για τη συνάδελφο του Τάνια.
Η σκιαγράφηση της ζωής του ήρωα μέχρι το σημείο αυτό, κινητοποιεί συνθήκες ταύτισης με τον αναγνώστη (τουλάχιστον τον μεσήλικα αναγνώστη) και αυτό λειτουργεί θετικά στη συνέχιση της ανάγνωσης. Τα προβλήματα του ήρωα είναι καθημερινά και αφορούν όλους λίγο πολύ : οι γονείς που γερνούν και πρέπει να τους φροντίσεις, ένας αποτυχημένος γάμος, η μοναξιά, η απόπειρα ενός νέου έρωτα, τα προβλήματα στη δουλειά και η απειλή της επικείμενης συνταξιοδότησης που σηματοδοτεί έναν νέο ίσως κύκλο μοναχικότητας.
Ο Ζεν μένει και εργάζεται στη Ρώμη. Όταν του ανατίθεται η μπερδεμένη υπόθεση της δολοφονίας του πλούσιου κατασκευαστή Όσκαρ Μπουρόλο και των καλεσμένων του, στην απόρθητη βίλα του στη Σαρδηνία, ξεκινούν τα πραγματικά βάσανα του. Προσπαθεί να εξιχνιάσει την υπόθεση προσπαθώντας παράλληλα να φυλάξει τα νώτα του από τους συναδέλφους του, να φροντίσει τη μητέρα του και να διαχειριστεί την ολοένα αυξανόμενη έλξη που του ασκεί η Τάνια. Αναγκάζεται να ταξιδέψει στην αφιλόξενη Σαρδηνία, να κινδυνέψει, να αναθεωρήσει πολλές απόψεις του και τελικά ... να λύσει το γρίφο και να κερδίσει... Δεν αποκαλύπτω τι θα κερδίσει για να το ανακαλύψετε μόνοι σας.
Το βιβλίο σε γενικές γραμμές μου άρεσε αν και σε αρκετά σημεία πλατείαζε επικίνδυνα. Απέδιδε καλά το ζοφερό περιβάλλον της Σαρδηνίας αλλά και τη γοητεία της Ρώμης. Το τέλος του είναι που δεν με ικανοποίησε απόλυτα. Η λύση του γρίφου των δολοφονιών μου φάνηκε λίγο τραβηγμένη.
Καλό βιβλίο για διακοπές, ταξίδια και καλοκαίρι. Βιβλίο εύκολης ανάγνωσης, χωρίς απαιτήσεις.Όπως κατάλαβα ο ήρωας Αουρέλιο Ζεν έχει και άλλες περιπέτειες. Σαν το Δικαστή Τι, διάφορους καλόγερους, ντετέκτιβ, ιατροδικαστές κλπ.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)