Η προβολή στην TV μου ξαναθύμισε την ταινία που είχα δει σε DVD. Εκ των υστέρων κρίνοντας, η ταινία ήταν ιδανική για μεγάλη οθόνη. Σκέτη στυλιζαρισμένη χορογραφία... Πολύ μου άρεσε... Την έγραψα κιόλας να την έχω κάβα για τα γεράματα μου. Τι μου άρεσε όμως? Το πρωταγωνιστικό ζευγάρι ήταν εξαιρετικό. Όμορφοι και οι δύο, με μια χημεία που ξεχείλιζε. Η ομορφιά (σε αντίθεση με το ταλέντο) της Μόνικα ήταν αναμφισβήτητη. Η αρρενωπότητα του Κλάιβ έσπαγε τους σχετικούς μετρητές. Η σκηνή του μεταξύ τους έρωτα άκρως πειστική και χορογραφημένη επίσης. Ο Πωλ Τζιαμάτι ήταν απολαυστικός, τόσο στο ρόλο του κακού όσο και του φουκαρά καταπιεσμένου συζύγου.
Μου άρεσε η φιλοσοφία του Mr Smith, του ήρωα - αντιήρωα που ενσάρκωνε ο Κλάιβ. Αν και expert στα όπλα ήταν υπέρ της μη - βίας και λάτρης των καρότων! Υπέρμαχος του σωστού στο φέρεσθαι και συμπεριφέρεσθαι, τακτικής η οποία εκλείπει μέρα με τη μέρα. Ωραία η σκηνή που τα παίρνει στο κρανίο με τον τύπο που παρκάρει σε χώρο αναπήρων ή δε βγάζει φλας για να στρίψει... Θεωρούσα νεοελληνικό το φαινόμενο αλλά να.... είναι παγκόσμιο, φαίνεται! Στη σκηνή αυτή ο Κλάιβ αντιπροσώπευσε το alter ego μου!
Μου άρεσε όλη αυτή η υπερβολή της βίας η ψεύτικη υπερβολή της βίας. Οι άφθονες σφαίρες που έπεφταν σα χαλάζι γύρω από τον ήρωα με το μωρό... Και καμία δεν τους χτύπησε!!! Σεναριακή ακρότητα αλλά ωραία σεναριακή ακρότητα!
Μου άρεσε το μαύρο χιούμορ που απέπνεε ολόκληρη η ταινία. Και βέβαια, σαν γνήσιο βλήτο, μου άρεσε το happy end, που ο ήρωας πάει και βρίσκει την αγαπημένη του, που ο ήρωας έχει ένα λόγο και τον τηρεί ο κόσμος να χαλάσει, που είναι σκληρός άντρας αλλά δίκαιος και προστάτης των αδυνάτων... Χαμένες έννοιες πλέον και εκλίπουσες. Μόνο σα σενάρια τις βλέπουμε πια... Επειδή όμως η δικαιοσύνη κυλά στις φλέβες μου αναφέρω ότι υπάρχουν και μερικές φωτεινές εξαιρέσεις στον κανόνα. Υπάρχουν άντρες σαν τον Όουεν, λίγοι μεν αλλά υπαρκτοί...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ό,τι προαιρείσθε...